Bitwa pod Vlaardingen
Z Wikipedii
Bitwa pod Vlaardingen miała miejsce dnia 29 lipca 1018 r. pomiędzy wojskami hrabiego Dietricha III (hol. Dirk III) a armią cesarza Henryka II. Pole bitwy znajduje się na północ od miejscowości Vlaardingen (dzisiejsza Holandia) połóżonej na terenie Zouteveense Polder.
Dietrich III wasal Henryka II po zbudowaniu twierdzy Vlaardingen nałożył bez pozwolenia cesarza, cła na towary kupców przejeżdżających przez pobliskie ziemie w kierunku Utrechtu - ważnego miasta handlowego nad Morzem Północnym.
Poszkodowani polityką hrabiego kupcy z Tiel poinformowali cesarza także o brutalnych atakach na nich ze strony żołnierzy hrabiego. Zaniepokojony cesarz zdecydował się zakończyć władzę Dietricha i przekazać jego ziemie w ręce biskupa Utrechtu.
W kierunku Vlaardingen wyruszyła wielka armia cesarska dowodzona przez księcia Dolnej Lotaryngii Gotfryda II, wspomagana przez wojska posiłkowe biskupów z Utrechtu, Luttich i Metz. Niewielka liczebnie armia Dietricha III przygotowała pułapkę w okolicy Vlaardingen. W wyniku bitwy wojska cesarskie rozbiły przeciwnika. W momencie gdy już świętowały zwycięstwo, nastąpił atak sprzymierzonych z Dietrichem Fryzów. Teren bitwy był bagnisty a pole walki rozciągało się na wąskim terenie. Miejscowi wykorzystali łodzie, którymi płynąc licznymi kanałami wzmacniali wojska Dietricha.
Przegrana z początku bitwa stała się dzięki pomocy Fryzów wielkim zwycięstwem Dietricha. Większa część armii cesarskiej została unicestwiona, pozostali przy życiu dowódcy zostali pojmani i straceni. Gównodowodzący wojskami cesarskimi Gotfryd uniknął śmierci i został puszczony wolno na wniosek Dietricha.
Po bitwie cesarz zezwolił Dietrichowi na zachowanie twierdzy i pobieranie podatków od kupców.
[edytuj] Bibliografia
- Thimo de Nijs, Eelco Beukers, Geschiedenis van Holland, Hilversum 2002
