Dzwony (Rachmaninow)
Z Wikipedii
| Dzwony, op. 35 | |
 |
|
|---|---|
| Kompozytor | Sergiusz Rachmaninow |
| Tytuł oryginalny | Колокола |
| Gatunek | symfonia chóralna |
| Tekst | Edgar Allan Poe w tłum. Konstantina Balmonta |
| Czas i miejsce powstania | styczeń - kwiecień 1913, Rzym |
| Data ukończenia | 27 lipca 1913, Iwanowka |
| Premiera | Sankt-Petersburg, 30 listopada 1913 |
| Dedykacja | Willem Mengelberg i orkiestra Concertgebouw |
| Publikacja | 1920, wersja poprawiona w 1936 |
| Czas trwania utworu | około 35 minut |
Dzwony, op. 35 (ros. Колокола) to tytuł symfonii chóralnej Sergiusza Rachmaninowa na tenor, sopran, baryton, chór i orkiestrę symfoniczną, napisanej w latach 1912-1913.
Inspiracją do napisania utworu, uważanego przez kompozytora za swoje najlepsze dzieło, był poemat Dzwony Edgara Allana Poe w tłumaczeniu Konstantina Balmonta, wysłany Rachmaninowowi przez uczennicę i wielbicielkę kompozytora, Marię Daniłową. Tematyka poematu podziałała na wyobraźnię kompozytora, od wczesnego dzieciństwa zafascynowanego dźwiękiem cerkiewnych dzwonów oraz ich obecnością w najważniejszych momentach życia każdego Rosjanina i zaowocowała symfonią chóralną napisaną w latach 1912-1913 częściowo w Rzymie i częściowo w rosyjskiej posiadłości Rachmaninowa. Premiera utworu (pod batutą kompozytora) odbyła się w listopadzie 1913 roku w Sankt-Petersburgu.
Symfonia podzielona jest na cztery części:
- I Allegro ma non tanto (tenor z towarzyszeniem chóru i orkiestry) - dźwięk srebrnych dzwoneczków przy saniach metaforą młodości,
- II Lento (sopran z towarzyszeniem chóru i orkiestry) - dźwięk złotych dzwonów weselnych metaforą miłości,
- III Presto (chór z orkiestrą) - dźwięk mosiężnych dzwonów alarmowych metaforą strachu i zagrożenia,
- IV Lento lugubre (baryton lub bas z towarzyszeniem chóru i orkiestry) - dźwięk żelaznych dzwonów pogrzebowych metaforą śmierci.
