Emptio venditio
Z Wikipedii
Emptio venditio - w prawie rzymskim, umowa kupna-sprzedaży , w której sprzedawca (venditor) zobowiązywał się do wydania rzeczy kupującemu (emptor) i zapewnienia jej spokojnego posiadania, w zamian za co, kupujący zobowiązywał się zapłacić cenę wyrażoną w ściśle określonej kwocie pieniężnej (Prokulianie) lub w innym towarze (Sabinianie).
W okresie archaicznym transakcja dochodziła do skutku za pomocą formalistycznego i uroczystego aktu z użyciem spiżu i wagi (per aes et libram). Kupujący stawał się właścicielem kwirytarnym rzeczy. W tym okresie była to czynność rozporządzająca, dostępna tylko dla obywateli rzymskich.
Z biegiem czasu, na skutek wzmożonych kontaktów handlowych z peregrynami wykształciła się forma sprzedaży dochodząca do skutku przez nieformalne porozumienie stron co do towaru i ceny. Towarem mogła być każda rzecz przeznaczona do obrotu (res in commercio), ale również taka, która powstanie w przyszłości (np. dziecko niewolnicy która jest w ciąży)lub też sama nadzieja powstania rzeczy (może, ale nie musi powstać np. połów ryb).
Emptio venditio było kontraktem konsensualnym dochodzącym do skutku przez nieformalne porozumienie stron. Jednak samo w sobie było jedynie czynnością zobowiązującą, czyli nie powodowało jak obecnie przeniesienia własności (którą trzeba było przenieść za pomocą dodatkowej czynności np. traditio), ale rodziło zobowiązanie do wydania rzeczy po stronie sprzedawcy, i do zapłaty ceny po stronie kupującego. Wydanie rzeczy mogło stanowić jedynie początek okresu zasiedzenia.
Sprzedawca odpowiadał za wady prawne i wady fizyczne rzeczy.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- W.Wołodkiewicz, M.Zabłocka Prawo rzymskie. Instytucje, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2001
