Gimnastyka sportowa
Z Wikipedii
Gimnastyka sportowa (łac. gymnos - nagi) jest jedną z odmian gimnastyki, z tradycjami sięgającymi starożytności.
Początkowo gimnastyka służyła do harmonijnego rozwoju ciała i osiągania sprawności fizycznej. Z czasem stała się dyscypliną sportową. Już od pierwszych igrzysk stała się dyscypliną olimpijską. Nigdy nie wykluczono jej z programu, choć ulegała znacznym modyfikacjom. Pomysłodawcą i twórcą zasad wychowania fizycznego był Szwajcar Johann Heinrich Pestalozzi (1746-1827). Uznaje się go za ojca nowoczesnej gimnastyki. Gimnastykę jako sport wyczynowy zaczęto traktować od ok. połowy XIX wieku. Jej szybki rozwój nastąpił po II wojnie światowej, głównie dzięki zawodnikom ZSRR. Gimnastyka sportowa znalazła się w programie igrzysk olimpijskich w Atenach w 1896. Rok wcześniej zorganizowano pierwsze mistrzostwa świata; mistrzostwa Europy są rozgrywane od 1957.
Spis treści |
[edytuj] Punktowanie
Punktację poszczególnych ćwiczeń prowadzi się wg dość skomplikowanego systemu. Zespół sędziowski liczy pięć osób. Przewodzi mu sędzia główny, którego głos liczy się jedynie w przypadkach spornych. Aby ustalić notę końcową, odrzuca się najniższą i najwyższą ocenę, a sumę pozostałych dzieli przez dwa. Jeśli różnica między środkowymi notami jest zbyt duża, arbitrowie powinni ją zmodyfikować. W przypadku dalszej znacznej różnicy, sędzia główny dokłada własną notę, a ostateczny rezultat dzieli się przez trzy. Ćwiczenia ruchowe są oficjalnie podzielone wg stopnia trudności. Ocena sędziów bywa kształtowana na podstawie presji publiczności, fascynacji utytułowanymi mistrzami, układami między krajami, kolejnością występowania zawodników. Dlatego też klasyfikacje w gimnastyce nie zawsze są do końca sprawiedliwe. Zdarzają się też przekupstwa sędziów.
[edytuj] Zestawienie ćwiczeń
Podczas zawodów gimnastycznych mężczyźni muszą wykonać sześć ćwiczeń, kobiety - cztery. Zawody rozgrywane są we każdej konkurencji oddzielnie oraz w wieloboju. W obu przypadkach - indywidualnie i drużynowo.
Wspólne dla obu grup są dwa ćwiczenia:
- ćwiczenie wolne
- skok przez konia
Konkurencje tylko dla mężczyzn:
- ćwiczenia wolne
- skok przez konia
- koń z łękami
- kółka
- poręcze
- drążek
Konkurencje tylko dla kobiet:
- ćwiczenie wolne
- skok przez konia
- poręcze asymetryczne
- równoważnia
W każdej dyscyplinie gimnastycznej istnieją ćwiczenia podstawowe, tak zwane obowiązkowe, które musi wykonać każdy zawodnik. Łącząc je i mieszając, zawodnik tworzy własny program ćwiczeń.
[edytuj] Ćwiczenia wolne
W ćwiczeniu wolnym przyrządem jest mata w kształcie kwadratu o boku 14 m, którą wykonuje się z kilku warstw drewnianej sklejki, pokrytych gumową pianką. Aby ćwiczenie wolne było pełne, powinno odbywać się na całej przestrzeni maty, sprawiać wrażenie harmonii i rytmiki.
[edytuj] Ćwiczenie mężczyzn
Mężczyźni prezentują swoje układy bez podkładu muzycznego. Ich występy obowiązkowo zawierają ćwiczenia siłowe (np. pozycja równowagi na jednej nodze i rękach) umieszczone w dowolnie wybranym przez zawodnika momencie programu.
[edytuj] Skok przez konia
W wieloboju skacze się dwa skoki (z tego jeden liczy się do finału), w finale skacze się również dwa skoki, liczy się tu średnia skoków.
[edytuj] Skok przez konia mężczyzn
[edytuj] Skok przez konia kobiet
[edytuj] Polacy na Igrzyskach Olimpijskich
Polacy zdobyli trzy medale olimpijskie:
- Jerzy Jokiel (srebro, Helsinki 1952, ćwiczenia wolne)
- Dorota Horzonkówna-Jokielowa, Natalia Kot, Helena Rakoczy, Danuta Stachow, Lidia Szczerbińska, Barbara Ślizowska (brąz, Melbourne 1956, ćwiczenia drużynowe z przyborem)
- Leszek Blanik (brąz, Sydney 2000, skok przez konia)
