Godło Śląska

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Herb Śląska czeskiego

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Godło Śląska

Herb Śląska wywodzi się z rodowych herbów Piastów śląskich. Po raz pierwszy wizerunku orła użył na swej pieczęci książę opolski Kazimierz I w 1222 r. Jest to też najstarszy wizerunek orła jako godła książęcego na ziemiach polskich.

Na ziemiach Dolnego Śląska używano w herbie czarnego orła w złotym polu z białą przepaską na skrzydłach często dodatkowo z białym krzyżem pośrodku (jest to rodowy znak Henryka Brodatego tzw. zgorzelec), natomiast ziemie Śląska Górnego przyjmowały na ogół orła złotego w błękitnym polu, na późniejszych wyobrażeniach tarcza przegrodzona jest w połowie ostrzem kosy, poniżej którego znajdują się górnicze kilof i młot (vide: herb prowincji górnośląskiej w Królestwie Prus). W polskiej tradycji zazwyczaj orzeł śląski nie jest ukoronowany (za wyjątkiem Śląska Cieszyńskiego), w czeskiej (vide: wielkie godło Republiki Czeskiej) i niemieckiej na ogół przeciwnie.

Barwy ziem powiązane są z kolorystyką ich tarcz herbowych. Dolny Śląsk używa koloru złotego i czarnego, Śląsk Górny złotego i niebieskiego. W czasach pruskich jednolita prowincja śląska używała flagi z białym, poziomym pasem u góry i żółtozłotym u dołu (Śląsk austriacki miał flagę czarno-żółtą/złotą). W tradycji przyjęło się, że herb i barwy dolnośląskie używane są jednocześnie jako symbole Śląska jako całości.

Obecnie tradycyjny herb śląski (czarny orzeł na żółtym tle) możemy zaobserwować na herbie województwa dolnośląskiego, herbie Czech i herbie Liechtensteinu, natomiast orły górnośląskie żółtego na niebieskim tle (orzeł w herbie województwa opolskiego ma dodatkowo koronę, gdyż nawiązuje do herbu księcia Jana II Dobrego.