Hador Lórindol
Z Wikipedii
Hador – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Pojawia się w Silmarillionie. Informacje na jego temat znajdują się w również Niedokończonych opowieściach.
Nie należy mylić tej postaci z inną – Hadorem namiestnikiem Gondoru w Trzeciej Erze.
- W angielskim oryginale – Hador Lórindol
- Przekład Marii Skibniewskiej – Hador Lórindol (Lorindol)[1]
- Przekład Pauliny Braiter i Agnieszki Sylwanowicz – Hador Lórindol
- Przekład Radosława Kota – Hador Lórindol
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Hador (ur. 389 rok Pierwszej Ery – zm. 455 rok Pierwszej Ery)[2] – Adan, przywódca Trzeciego Rodu Edainów i pierwszy władca Dor-lóminu. Był synem Hathola. W młodości służył w armii Noldorów i był jednym z domowników Fingolfina, który bardzo go cenił i lubił. Od tegoż monarchy Hador otrzymał (około 425 roku) jako lenno krainę Dor-lómin. Osiedlił się tam, wraz z większością swego plemienia i stał się najpotężniejszym z wodzów Edainów[3].
Hador cieszył się wielką sympatią elfów przez całe życie. Fingon podarował mu Smoczy Hełm, który chronił go podczas walk z żołdakami Morgotha. Jego czasy to okres największej świetności Edainów w Beleriandzie.
Hador brał udział w bitwie Dagor Bragollach. Poległ po twierdzą Barad Eithel, walcząc w straży tylnej wojsk Fingolfina. Miał troje dzieci – synów Galdora i Gundora oraz córkę Glóredhelę.
Od koloru swoich włosów nosił przydomek Lórindol – Złotowłosy. Zwano go też Hadorem Złotogłowym. Od jego imienia Trzeci Ród nazywany był też Rodem Hadora.
Imię Hador pochodzi z języka sindarin i znaczy w tej mowie Miotacz. Przydomek Lórindol jest również słowem sindarińskim.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Ta forma występuje we wszystkich wydaniach Silmarillionu sprzed 2006 roku.
- ↑ Daty dotyczące Pierwszej Ery podane są za hipotetyczną chronologią tej ery autorstwa Roberta Fostera (Encyklopedia Śródziemia) opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.
- ↑ Cytat z Silmarillionu (tekst Quenta Silmarillion, rozdział 17) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
