Henry Cow

Z Wikipedii

Henry Cow - brytyjska grupa progresywnego i awangardowego rocka, zaliczana do kręgu tzw. brzmienia Canterbury (mimo że związani byli z miastem Cambridge). Zespół powstał w październiku 1968 r. i istniał do lipca 1978 r.

Założycielami grupy byli multiinstrumentaliści Fred Frith (gitara, gitara basowa, fortepian, skrzypce) i Tim Hodgkinson (inst. klawiszowe i dęte). Z muzyków, którzy znaleźli się w 17 składach zespołu, wymienić należy Johna Greavesa (gitara basowa), Chrisa Cutlera (perkusja, fortepian, teksty), Geoffa Leigha (saksofon, flet), Lindsay Cooper (fagot, obój).

W październiku 1974 r. grupa połączyła się z progresywnym triem Slapp Happy: Dagmar Krause (śpiew, fortepian), Peter Blegvad (gitara, śpiew) i Anthony Moore (klawisze). Współpraca trwała do kwietnia 1975 r. Blegvad i Moore zdecydowali się na kariery indywidualne, a Dagmar (z reguły występowała tylko pod swoim imieniem) postanowiła pozostać w Henry Cow.

Henry Cow, tak jak i inne zespoły brzmienia Canterbury, był zespołem o przekonaniach lewicowych, co było typowe dla studentów tego okresu. Grupa była kooperatywą przyjaciół. Wszystkie pieniądze przeznaczane były na potrzeby zespołu. Żony i dziewczyny muzyków także pełniły w zespole różne funkcje (np. Sara, żona Greavesa, była inżynierem dźwięku). Nigdy nie mieli swoich prywatnych pieniędzy. Dopiero w ostatnich 3 latach istnienia zaczęli sobie wypłacać do 25 funtów tygodniowo. Wszystko było ustalane na spotkaniach i każdy odpowiadał za swoje pole działalności (księgowość, konserwacja sprzętu, organizacja koncertów itd.)

W ich muzyce odnaleźć można wpływy awangardowych kompozytorów XX w. (niektórzy uważają, że ich nazwa pochodzi od brytyjskiego kompozytora Henry'ego Cowsilla), jazzu i rocka (np. Frank Zappa) jednak potrafili nadać zespołowi całkowicie odrębny, indywidualny styl, który nie jest łatwo określić i zaszufladkować. Stosowali niezwykle wyrafinowaną rytmikę utworów i frazowanie. Drugą stronę albumu 'Unrest' zrealizowali stosując istniejące już i stworzone przez grupę eksperymentalne metody. Podczas koncertów utwory ulegały ciągłym zmianom; były traktowane przez zespół jako jednorazowe wydarzenia.

Muzycy reprezentowali tak wysoki poziom umiejętności, że wzięli udział w premierowym koncertowym wykonaniu "Tubular Bells" Mike'a Oldfielda.

W marcu 1978 r. grupa zainicjowała projekt Rock in Opposition (RIO), który miał na celu promowanie muzyki, która ze względu na niekomercyjny charakter, miała utrudniony dostęp do firm nagraniowych i mediów. W ramach RIO działały takie grupy jak Univers Zero, Etron Fou Leloublan, Samla Mammas Manna, Stormy Six, Aksak Maboul i Art Zoyd. Tak jak i Henry Cow, wszystkie te zespoły miały także charakter lewicowy. Jednak ich nadmierne zideologizowanie (zwłaszcza włoskiej grupy Stormy Six) spowodowało rozluźnienie kontaktów i ograniczenie działalności.

Doskonałe opanowanie technik gry, komponowania, aranżacji i zapisu muzyki, pozwoliło im na osiągnięcie wyrafinowania niedostępnego innym zespołom.

W styczniu 1978 r. Dagmar Krause, Fred Frith i Chris Cutler stworzyli nowe trio pod nazwą Art Bears, w muzyce którego większą rolę zaczął odgrywać śpiew Dagmar. Henry Cow - jako grupa bardziej instrumentalna - kontynuował swoją działalność do lipca 1978 r. 25 lipca 1978 r. zespół dał swój ostatni koncert w Mediolanie.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Oficjalna

• Legend (1973)
• Unrest (1974)
• In Praise of Learning (1975, Henry Cow i Slapp Happy)
• Concerts (1976, podwójny)
• Western Culture (1978)

[edytuj] Wydawnictwa pirackie/bootlegs

• Industry (z koncertów, we Włoszech?)
• Ruins (6 utworów demo z 1973 r. oraz 7 z NDR Jazz Workshop, Hamburg, 26 marca 1976)
• In the Name of a Freedom (Henry Cow feat. Robert Wyatt, 3-dyskowe wydawnictwo, prawdopodbnie japońskie. Koncerty z 1975 r., Londyn, Rzym i Paryż).
• Culture de L'ouest (2-dyskowy koncert z Lyonu z 6.6.1978 r. w składzie: Fred Frith, Tim Hodgkinson, Lindsay Cooper, Anne Marie Roelofs, Henry Kaiser, Chris Cutler)
• The Canterbury Tapes. Różni artyści. 2 albumy. Str. 1 i 2 - Soft Machine. Str. 3 - Kevin Ayers z Brianem Eno. Str. 4 - Robert Wyatt z Henry Cow (nagr. koncertowe z 5 lub 6 1975 r.)