Jędrzej Wowro
Z Wikipedii
Jędrzej Wowro (urodzony 1864, zmarł 1937) - najsłynniejszy polski rzeźbiarz ludowy okresu międzywojennego.
Pochodził z Gorzenia Dolnego pod Wadowicami. W dzieciństwie pasał krowy w rodzinnej wsi, następnie podjął pracę w karwińskiej kopalni, z której powrócił po wypadku. W rodzinnych okolicach imał się różnych zajęć: prowadził gospodarstwo, pracował w lesie, w wadowickiej papierni, budował kolej beskidzką. Przez cały ten okres w wolnych chwilach zajmował się rzeźbą.
W 1923 został "odkryty" przez pisarza Emila Zegadłowicza. Jego sława szybko rosła i wkrótce stał się najbardziej znanym artystą ludowym w Polsce. Charakterystyczne dla jego twórczości były przedstawienia świętych jako postaci pochodzących z jego rodzinnej wsi.
Postać Wowry wywarła też wielki wpływ na twórczość Kazimierza Grześkowiaka.
[edytuj] Bibliografia
- Emil Zegadłowicz: Ballada o Wowrze, powsinodze beskidzkim, świątkarzu, o Bogu prawdziwym i Chrystusie frasobliwym rzeźbiącym patrona Beskidu. Wadowice 1924
- Emil Zegadłowicz, Edward Kozikowski: O Jędrzeju Wowrze, snycerzu beskidzkim. Wspomnienia, szkice, wiersze i opowiadania. Warszawa 1957
- Anna Glazik: Świat wierzeń i fantazji w rzeźbie zamknięty. Twórczość Jędrzeja Wowry. Warszawa 2003
