Jacques-Bénigne Bossuet
Z Wikipedii
Jacques-Benigne Bossuet (ur. 27 września 1627 w Dijon, zm. 12 kwietnia 1704 w Paryżu) – francuski duchowny katolicki, biskup, teolog, wychowawca i nadworny kaznodzieja Ludwika XIV.
Był wpływową osobistością na dworze Ludwika XIV – nie tylko dzięki bliskim stosunkom z monarchą, ale również jego metresami: pierwszą Athénaïs markizą Montespan, przeciw której intrygował kilka lat później i drugą, Françoise d'Aubigné markizą Maintenon, przyszłą żoną króla. W latach siedemdziesiątych XVII wieku Bossuet prowadził ożywioną korespondencję z Leibnizem, który snuł plany pojednania chrześcijan. Jej efektem była jednak tylko pewna liczba nawróceń wśród hugenotów – różnice w świecie chrześcijańskim i bezkompromisowość zajmowanych stanowisk była zbyt wielka, by plany filozofa mogły się ziścić. Bossuet był jednym z pierwszych teologów, którzy użyli argumentów religijnych dla uzasadnienia monarchii absolutnej – ponieważ władza pochodzi od Boga, król obdarzony jest boskością i każdy katolik powinien mu się podporządkować. Jest autorem pierwszej historii powszechnej w katolickim ujęciu pt. Discours sur l'histoire univeraelle, którą po raz pierwszy wydano w Paryżu w 1861 r. Powstało ono z myślą o delfinie, synu Ludwika XIV, dla wyrobienia w nim myśli politycznej i historyczne. Na polski zoatało przetłumaczone przez Z. Linowskiego w 1772 r. pt. Uwagi nad historią powswzechną. Uznawał opatrzność Bożą za zwornik zasadniczo odrębnych dziejów świeckich i historii świętej. Historia Święta, to uniżenie Chrystusa i cierpienie kościoła - jest ona najlepiej widoczna w perspektywie Krzyża. Bossuet próbuje również ukazać, że w wymiarze świeckim od czasów Karola Wielkiego Francja przejęła dziedzictwo Imperium Rzymskiego.
