Jan z Kwidzyna
Z Wikipedii
Jan z Kwidzyna (ur. 1343–zm. 1417), teolog katolicki.
Pochodził z Kwidzyna, w 1365 zaczął studia na uniwersytecie praskim na wydziale sztuk wyzwolonych, gdzie w 1367 zdobył bakalaureat, a w 1369 magisterium sztuk. W tymże roku rozpoczął studia teologiczne, w 1375 został bakałarzem, w 1380 licencjatem, a w 1384 magistrem teologii. W 1374 dziekan artium. Był już wtedy duchownym diecezji pomezańskiej. Od 1384 profesor teologii. Z racji na spór o obsadzanie miejsc w kolegiach między między nacją czeską a niemiecką, trwający od 1384 do 1387 musiał opuścić Pragę. W 1387 wstąpił do Zakonu Krzyżackiego i został kanonikiem pomezańskim. Od 1388 był dziekanem kapituły w Kwidzynie. Jest znany przede wszystkim jako kierownik duchowy i spowiednik bł. Doroty z Mątowów. Na podstawie jej objawie napisał kilka dzieł teologicznych, był także autorem jej życiorysów. Zmarł 19 września 1417, pochowany w katedrze w Kwidzynie.
