Janusz Pajewski
Z Wikipedii
Janusz Pajewski (ur. 5 maja 1907 w Warszawie, zm. 10 grudnia 2003 w Poznaniu) - polski historyk.
Pochodził z rodziny patriotycznej, szczególnie przywiązanej do tradycji powstańczych (głównie powstania styczniowego). Uczęszczał do liceum w Warszawie. Tam też podjął studia historyczne. Pozostawał pod wrażeniem Oskara Haleckiego. W 1929 roku uzyskał stopień doktorski na podstawie pracy Stosunki polsko-węgierskie. Niebezpieczeństwo tureckie 1516-1526. Habilitował się na podstawie: Węgierskiej polityki polskiej w XVI wieku.
W powstaniu warszawskim stracił cały dobytek, zginęli również jego rodzice. W 1946 zamieszkał w Poznaniu. Objął Katedrę w Instytucie Zachodnim. W 1958 został profesorem. Do 2002 roku pracował zawodowo na Uniwersytecie Adama Mickiewicza.
Od 1977 doctor honoris causa Uniwersytetu Adama Mickiewicza oraz Uniwersytetu w Strasburgu.
Obszary badawcze Pajewskiego:
- stosunki polsko-węgierskie w XVI w.
- niemcoznawstwo
- II Rzeczpospolita
- I wojna światowa
[edytuj] Wybrane publikacje
- "Niemcy w czasach nowożytnych (1517 - 1939)". 1947
- "Mitteleuropa". Studia z dziejów imperializmu niemieckiego w dobie pierwszej wojny światowej 1959
- Wokół sprawy polskiej. Paryż-Lozanna-Londyn 1970
- Pierwsza wojna światowa 1914-1918 1991
- Budowa Drugiej Rzeczypospolitej 1995
- Buńczuk i koncerz. Z dziejów wojen polsko-tureckich , Poznań 1997 ISBN 83-86138-90-4
