Jean de La Fontaine

Z Wikipedii

Jean de La Fontaine (ur. prawdopodobnie 8 lipca 1621 w Château-Thierry, zm. 13 kwietnia 1695 w Paryżu) – jeden z czołowych przedstawicieli francuskiego baroku, autor kilkudziesięciu bajek.

W młodości uczył się mało, dopiero w 22 r. życia począł studiować poetów klasycznych. Porzucił pracę i żonę i udał się do Paryża, gdzie znalazł opiekę między innymi intendenta Fouqueta i pani Sablière, która troszczyła się o wszystkie jego potrzeby. W 1684 został członkiem Akademii.

Sławę literacką zjednał sobie swymi Contes (1665) i Fables (pierwsze sześć ksiąg 1668, na­stępnych pięć 1678, a dwunasta 1694; z później­szych edycji najlepsza Nodiera, 2 t., Paryż, 1839), których zalety nie tyle polegają na sztuce wyna­lazczej, ile na naturalnym i prostym wykładzie. Treść do bajek czerpał z pisarzy starożytnych, a do powiastek z nowelistów włoskich i ze staro­francuskich fabliaux. Naiwność, prawda, prostota, natu­ralność i żywość — oto przymioty, dla których La Fontaine zy­skał sobie nieśmiertelność. Inne jego prace poetyckie mają już tylko wartość podrzędną.

Naj­lepsze wydanie wszystkich pism jego Oeuvres uskutecznił Valekenaer (18 t., Paryż, 1819—20; nowa edycja 6 t., 1822—23) oraz Girard i Desfeuilles w dziele Grands écrivains (1880 i nast. t. 8). Por. Saint-Mare Girardin L. et les fabulistes (Paryż, 1867, t. 2); Taine L. et ses fables (10 wyd., 1885).

Zobacz też: literatura francuska