Juliusz Pietrachowicz
Z Wikipedii
Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Juliusz Pietrachowicz (ur. 7 stycznia 1923 w Brześciu nad Bugiem), puzonista, profesor Akademii Muzycznej.
Muzyka fascynowała go od wczesnego dzieciństwa. Przysłuchiwał się często sąsiadowi grającemu na kornecie. Brzmienie tego instrumentu oczarowało go. Naukę gry na instrumencie dętym Juliusz rozpoczął dopiero mając 14 lat. W roku 1937 wstępuje w tym celu do wojska. I tam jako elew 82 Syberyjskiego Pułku Piechoty im T. Kościuszki w Brześciu nad Bugiem rozpoczyna naukę gry na puzonie pod kierunkiem sierżanta Stefana Śmigulskiego. Tuż po wybuchu II wojny światowej Pietrachowicz trafia do obozu jenieckiego Armii Czerwonej, skąd po paru dniach udaje mu się uciec do rodzinnego Brześcia, gdzie podjął pracę muzyka w orkiestrze straży pożarnej.
Pierwszego dnia napaści Niemiec na Związek Radziecki Juliusz wraz żołnierzami radzieckimi trafia do niemieckiego obozu jenieckiego. Po kilku dniach udaje mu się uciec. Powraca do Brześcia, gdzie zaczyna uczęszczać na prywatne lekcje do profesora Trofima Kudryszowa. Postać Kudryszowa okazuje się mieć decydujące znaczenie dla późniejszego rozwoju młodego puzonisty. W 1945 roku wstępuje do II Łużyckiej Dywizji Artylerii pod dowództwem generała Benedykta Nestorowicza, z którą przemierza szlak bojowy. W latach 1945-53, po powrocie z frontu i zakończeniu II wojny światowej rozpoczyna naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, pod kierunkiem prof. Jana Wróblewskiego. W tym samym czasie – od 1945 do 1950 roku służy w Orkiestrze Reprezentacyjnej Wojska Polskiego jako podoficer zawodowy.
W lutym 1950 podejmuje prace w Filharmonii Warszawskiej na stanowisku drugiego puzonisty. Od 1951 Po sukcesie na konkursie w Berlinie pracuje tam już jako pierwszy puzonista – solista. Będzie tam pracować na tym stanowisku przez następne 26 lat. II nagroda na konkursie w Berlinie otwiera też przed nim w tym czasie możliwość rozpoczęcia kariery solistycznej i kameralnej. Od 1950 roku Pietrachowicz jest też częstym solistą na antenie Polskiego Radia. W 1953 roku uzyskuje dyplom z odznaczeniem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Jako solista staje się autorem prawykonań kilkunastu utworów polskich i nie tylko polskich kompozytorów. Wśród nich można wymienić K. Serockiego, T. Paciorkiewicza, W. Friemanna, Cz. Grudzińskiego, B. Konowalskiego, Sz. Laksa, czy też rosyjskiego kompozytora Leonida Lubowskiego, których utwory częstokroć były Pietrachowiczowi dedykowane. W 1958 roku uzyskuje stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki i kontynuuje swój rozwój w dziedzinie metodyki nauczania, jak też samej gry na puzonie w Paryżu, Moskwie i Leningradzie. Jako solista i kameralista współpracował i występował w Filharmonii Narodowej w Warszawie, Państwowych Filharmoniach w Łodzi, Poznaniu, Częstochowie, Wrocławiu, Bydgoszczy, Koszalinie, Montreux w Szwajcarii, Markneukirchen – Niemcy. W działalności kameralistycznej szczególne sukcesy odnosił z założonym w Filharmonii Narodowej kwartetem puzonowym i kwintetem blaszanym o nietypowym składzie – 2 trąbi i 3 puzony.
W 1958 roku rozpoczyna pracę pedagogiczną w Liceum Muzycznym w Warszawie. Pracować tam będzie do roku 1963. W 1959 rozpoczyna nauczanie na szczeblu akademickim w Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Od 1963 roku jest związany z Akademią Muzyczną im F. Chopina w Warszawie, gdzie w 1973 otrzymuje stanowisko docenta, w 1988 prof. nadzwyczajnego, a w 1996 roku profesora zwyczajnego. Ogółem wykształcił 56 dyplomantów wyższych uczelni artystycznych.
W 1976 roku zostaje zaproszony na I Międzynarodowy Kongres Instrumentów Dętych Blaszanych do Montreux w Szwajcarii i jako jeden z siedmiu mistrzów puzonu wygłasza tam dwa wykłady na temat szkolnictwa muzycznego i polskiej muzyki, oraz występuje z recitalem muzyki polskiej. W latach 1985 – 88, 1991 – 93, 1993 – 96 zasiadał w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego. Lata 1982-1990 wypełnia mu wraz z organistą Jerzym Rosińskim działalność koncertowa, głównie zagraniczna - w Niemczech i Holandii.
Prof. Pietrachowicz podejmuje też szereg działań o charakterze społecznym, patriotycznym i ekumenicznym, organizując między innymi od 1981 roku koncerty ekumeniczne, czy też uczczenia pamięci muzyków Wojska Polskiego poległych na frontach II wojny światowej. Ukoronowaniem tej wszechstronnej działalności, oraz zasług staje się nagroda International Trombone Association, przyznana mu w 1992 i wręczona w Detmold w 1992 roku w czasie 21 Internatial Trombone Workshop.
