Kłoda (narzędzie kary)
Z Wikipedii
Kłoda - początkowo pień drzewa rozpiłowany wzdłuż, później dwie belki, z wycięciami na ręce lub nogi, służący do unieruchamiania złoczyńców lub jeńców.
O kłodnikach takich pierwsze wzmianki z 1261 r (wg Glogera), w Kazaniach Świętokrzyskich (pocz. XIV w.) (wg Brücknera). Ksiądz Piotr Skarga w Żywotach świętych pisze: "Wsadzono ich do kłody", "Wieść go do ciemnicy i mocno mu w kłodzie nogi cisnąć kazał".
Użycie kłody opisał Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu (księga IX, Bitwa).
Zobacz też
Bibliografia:
- Aleksander Brückner, Encyklopedia staropolska, PWN 1990 Warszawa, wyd. pierwsze fotooffsetowe.
- Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wiedza Powszechna 1970 Warszawa, wyd. II.
- Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, Wiedza Powszechna 1972 Warszawa, wyd. II.
- Szymon Wrzesiński, Krwawa profesja. Rzecz o katach i ich ofiarach, LIBRON, Kraków 2006, wyd. pierwsze
