Kalendarium powstania warszawskiego - 27 września
Z Wikipedii
| Kalendarium powstania warszawskiego |
||||||
 |
||||||
| lipiec | ||||||
| 30 | ||||||
| 31 | ||||||
| sierpień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |||
| wrzesień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
| październik | ||||||
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
[edytuj] 27 września, środa
Ewakuacja kanałami z Mokotowa do Śródmieścia Południowego. Około 140 żołnierzy błędnie przeszło przez kanał prowadzący na ul. Dworkową, opanowaną przez Niemców; zostali rozstrzelani przez Schutzpolizei. Wielu ruszających w drogę, nie dotarło na miejsce; ostatecznie do Śródmieścia dotarło ok. 800 osób. Dowództwo Obwodu także opuściło Mokotów. W dzielnicy tej pozostało kilka oddziałów powstańczych, dowodzonych przez m.in. majora Kazimierza Szternala ps. "Zryw". Domów przy ul. Belgijskiej broniła grupa powstańców pod dowództwem por. Andrzeja Chyrzewskiego ps. "Gustaw". W związku ze zbliżającą się kapitulacją dzielnicy strona polska ok. 7 rano wysłała parlamentariuszy (byli to m.in. mjr Eugeniusz Ladenberger i ppor. Stanisław Potoręcki) aby przedyskutowali sprawę ewakuacji ludności. Pomimo to ok. 8 Niemcy rozpoczęli natarcie na ten rejon.
Około 13:30 Mokotów skapitulował. Do niewoli poszło ponad 1000 żołnierzy i oficerów (von dem Bach podaje liczbę 2000) oraz ok. 5000 ludności.
Z niemieckiej ulotki z 27 września:
- Teraz powstańcy z Mokotowa będą mieli okazję jako jeńcy wojenni pomyśleć o tym, jak wspaniałomyślną jest decyzja niemieckiego dowództwa, uznająca ich za jeńców wojennych i nakazująca odpowiednie traktowanie.[1]
Dowódca oddziałów żoliborskich, ppłk Mieczysław Niedzielski ps. "Żywiciel" otrzymuje od dowódcy wojsk nieprzyjacielskich, gen. Hansa Kallnera, propozycję zawieszenia broni, które zresztą nie następuje. Dowódca Żoliborza do odmownej odpowiedzi dołącza protokół oględzin miejsca morderstw na mieszkańcach Marymontu (ul. Gdańska 4), dokonanych przez wycofujące się oddziały niemieckie.
W Śródmieściu Południowym działa ok. 120 punktów dożywiania, a na ul. Kruczej 9 otwarto punkt wymiany najniezbędniejszych artykułów.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Ze zbiorów Archiwum Polski Podziemnej 1939-1956 (Warszawa), przedruk w Kronice powstania warszawskiego Andrzeja K. Kunerta, ISBN 83-7298-662-2, Wydawnictwo Edipresse Polska, Wydawnictwo Zysk i Ska, Warszawa 2004, s. 182
