Kościół św. Karola Boromeusza na Woli

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Do weryfikacji: stopień zniszczeń w czasie II wojny; co za obraz wisi w głównym ołtarzu
Zajrzyj również na stronę dyskusji.
Wstawiając szablon dodaj informację o tej stronie na Wikipedia:Strony wymagające weryfikacji.


Kościół parafialny pw. św. Karola Boromeusza w Warszawie
Kościół parafialny św. Karola Boromeusza w Warszawie
Data budowy	1841-1849
Data zniszczenia	1944
Wyznanie	Kościół rzymskokatolicki
Architekt	Henryk Marconi
Budulec	cegła
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Kościół parafialny pw. św. Karola Boromeusza w Warszawie znajduje się przy ul. Chłodnej 21 na Mirowie. Wybudowany w latach 1841-1849 w stylu neorenesansowym według projektu Henryka Marconiego.

Kościół, ufundowany w całości przez Księżniczkę Klementynę z Sanguszków Małachowską, wzniesiony został u zbiegu ulic Chłodnej i Elektoralnej na terenie istniejącego w latach 1820-1840 placu Pod Lwem, na zakończeniu Osi Saskiej. Wzorowany na rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore, zbudowany został na planie krzyża łacińskiego; trójnawowy, płaskie sklepienie oparte na kolumnach korynckich.

Rzeźby polskich świętych i błogosławionych znajdujące się w bocznych elewacjach

Fasada flankowana dwiema wieżami, poprzedzona trójarkadowym przedsionkiem. Na fasadzie figury apostołów Piotra i Pawła. Fronton zwieńczony tympanonem, przedstawiającym patrona kościoła, Carlo Borromiego, udzielającego sakramentu Komunii mieszkańcom Mediolanu w czasie epidemii dżumy w 1567 r. Schody przed głównym wejściem (od zachodu) ozdobione rzeźbami dłuta Ludwika Kaufmana i Pawła Malińskiego wykonanymi w latach 1849-51 i przedstawiającymi Ojców Kościoła, świętych: Augustyna, Ambrożego, Grzegorza i Hieronima.

W bocznych elewacjach znajdują się zewnętrzne nisze z rzeźbami polskich świętych i błogosławionych (m. in. bł. Wincentego Kadłubka, św. Stanisława Kostki, Szymona z Lipnicy).

Przed głównym wejściem figura Matki Boskiej Łaskawej, według projektu Andrzeja Pruszyńskiego, odlana w brązie.

Kościół wspominany w XIX-wiecznych dziennikach podróży (ul. Chłodna była główną arterią wylotową Warszawy). Restaurowany był w latach 1854, 1870, 1856 i 1870.

Podczas II wojny światowej poważnie uszkodzony. Odbudowany po wojnie (1956).