Kolubryna
Z Wikipedii
Kolubryna – ogólna nazwa odprzodkowych dział artyleryjskich używanych XVI i XVII wieku.
Nazwa kolubryna pochodzi od łacińskiego słowa kolibra – żmija, wężyca, we Francji gdzie przede wszystkim były używane nazywane były coulevrine. Tego typu działa nazywano także koluwryny, wężownice, serpentyny lub szlangi.
Działa tego typu charakteryzowały się grubościenną lufą o długości 27 – 40 kalibrów, wykonaną ze spiżu lub żeliwa. Wagomiar kolubryn wahał się do 1 do 40 funtów, co odpowiadało kalibrom 55 – 180 mm.
Kolubryny o dłuższych lufach nazywano pospolitymi lub esktraordynalnymi, o krótszych – bastardami lub bękarkami.
W zależności od kalibru dzieliły się na :
- kolubryny podwójne (kaliber ok. 180 mm)
- kolubryny pojedyncze (ok. 150 mm)
- notszlangi (tzw. kolubryny 3/4) (ok. 135 mm)
- półkolubryny (ok. 115 mm)
- ćwierćkolubryny (w Polsce zwane falkonami lub sokołami) (ok. 95 mm)
- oktawy kolubryny (w Polsce znane jako półfalkony lub sokoliki) (do 70 mm)
Ciężar lufy kolubryny wynosil od 750 kg (oktawa kolubryna) do 6000 kg (kolubryna podwójna). Ze względu na dużą donośność i skuteczność pocisku, kolubryny o większym wagomiarze stosowano do niszczenia fortyfikacji, o mniejszym – do rażenia siły żywej przeciwnika na dużych odległościach.
