Landgraf
Z Wikipedii
Landgraf (łac. comes magnus, comes patriae, comes provinciae, comes terrae, comes principalis, lantgravius, niem. Landgraf) - tytuł władcy feudalnego w Cesarstwie Rzymskiem Narodu Niemieckiego, który jako hrabia, bezpośrednio podlegał cesarzowi- zarządzając ziemią nadaną bezpośrednio przez samego włądcę.
Po raz pierwszy występuje w źródłach w Dolnej Lotaryngii w 1086. Landgrafowie należeli do rangi książąt Rzeszy{Reichsfürsten} , w hierarchii zajmowali miejce miedzy księciem (Herzog) a hrabią. Najczęściej tytuł landgrafa nadawany był na ziemiach na których zabrakło dziedzicznych książąt plemiennych, dla wzmocnienia i egzekwowania lokalnie władzy cesarskiej (królewskiej). Terytorialnie ziemie podległe landgrafom odpowiadały zazwyczaj dawnym administracyjnym okręgom (Gau) podległym frankijskim hrabiom.
W XVIII i XIX w. większość landgrafów uzyskała tytuł księcia (Herzog) a po upadku cesarstwa w 1806 a zwłaszcza po kongresie wiedeńskim w 1815 także suwerenność. Ostatnim, używającym do I wojny tytułem langrafa, był tytuł landgrafa von Hessen-Homburg, od 1866 odziedziczony przez linię Hessen - Darmstadt.
[edytuj] Najstarsze Landgrafostwa:
w Szwabii
- Sundgau
- Dolna Alzacja
- Heiligenberg
w innych regionach
