Lufa pływająca
Z Wikipedii
Lufa pływająca - rozwiązanie stosowane w ręcznej broni palnej. Polega na takim zamontowaniu lufy w komorze zamkowej i łożu broni, aby pozwolić na swobodną współpracę (drganie) lufy wraz z przemieszczającym się przez nią pociskiem. Zasadniczo kluczem rozwiązania jest brak jakiegokolwiek podparcia lub innego kontaktu lufy z łożem, oprócz gniazda lufy znajdującego się w komorze zamkowej.
Podczas strzału lufa pływająca może swobodnie poddawać się siłom generowanym przez przemieszczający się przez nią pocisk, co znacznie poprawia precyzję strzału. Można to sobie wyobrazić tak, jakby lufa była miękkim rękawem (w tej skali zjawisk jest to niezłe przybliżenie) - kiedy pocisk się przez nią przemieszcza, lufa pozwala na swobodne oddziaływanie gazów prochowych na niego, ale nie "rzuca" pociskiem na boki. Gdyby lufę uchwycić gdzieś przed jej wylotem, końcówka lufy drgałaby znacznie gwałtowniej od jej całości, co skutkowałoby znacznym odchyleniem toru lotu pocisku na wylocie (koronie) lufy.
Lufy pływające są zwykle wykonywane jako lufy typu ciężkiego, czyli bardzo grube, i są stosowane w broni wyczynowej i wyborowej. Broń taktyczna (np. ręczne karabinki półautomatyczne lub automatyczne) nie może mieć takiej lufy, bowiem trzeba w lufie wykonać otwory odprowadzające gazy prochowe do układu przeładowczego broni oraz objąć owe otwory rurami gazowymi. Lufa pływająca pozwala osiągać dokładność (rozrzut) strzału rzędu 10 cm na około 500 m, lufy innych typów zwiększają rozrzut kilkakrotnie (np. w karabinie wyborowym Dragunowa, który nie ma lufy pływającej, ale kompensowaną drążkami reakcyjnymi lufę lekką z odprowadzeniem gazów prochowych, rozrzut na 600 m wynosi 40 cm).
