Makary Żabiński

Z Wikipedii

Makary Żabiński, mnich, cudotwórca (scs. Prepodobnyj Makarij Żabynskij, Bielewskij czudotworec), święty Kościoła prawosławnego.

[edytuj] Hagiografia

Urodził się w 1539 r. Swój przydomek zyskał od nazwy monasteru, a którym związał ostatnie lata życia.

Monaster Żabinski został założony w 1585 r., niedaleko miasta Bielew w Guberni Tulskiej. W okresie Wielkiej Smuty wiele ucierpiał od wojsk polskich. Święty Makary stał się jego odnowicielem.

Podanie głosi, iż jeszcze w trudnym okresie święty spotkał polskiego żołnierza, który zabłądził w okolicy i był bliski śmierci z wyczerpania. Makary miał wówczas uderzyć swą laską w ziemię, z której wytrysnęło źródełko czystej wody i napoił spragnionego.

Po kilku latach kierowaniu wspólnotą mnich pozostawił swą funkcję, złożył śluby zakonne wielkiej schimy i zamieszkał obok źródełka. Zmarł 22 stycznia 1623 r. i został pochowany w Monasterze Żabinskim.

Św. Makary został prawie zapomniany przez potomnych. Tymczasem w 1814 r. okazało się, że jego ciało nie uległo rozkładowi. Uznano to za jasny dowód świętości jego ziemskiego życia. Wkrótce w obecności jego relikwii zaczęły mnożyć się przypadki uzdrowień, które powtarzały się aż do początków XX w. W 1902 r. oficjalnie zaczęto oddawać mu cześć jako lokalnemu świętemu.

Kościół prawosławny wspomina świętego dnia 22 stycznia i 22 września (Sobór świętych tulskich).

[edytuj] Ikonografia

Ikonograficzne wyobrażenia świętego są typowe dla wizerunków świętych mnichów. Jest starym mężczyzną z niedługą, niekiedy spiczastą brodą, odzianym w szaty mnicha wielkiej schimy z nakryciem głowy. Prawą dłoń ma złożoną w błogosławieństwie, w lewej trzyma zwinięty zwój pisma lub pastorał (scs. żezł).

[1] [2]