Nu metal

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Nu to gatunek muzyczny opierający się na rocku i heavy metalu, charakteryzujący się ciężkim brzmieniem gitar, sięganiem do elektroniki i elementów hip hopu, agresywnymi, często skandowanymi lub rapowanymi partiami wokalnymi i funkową sekcją rytmiczną. To co powszechnie uważa się za ten gatunek to Crossover, muzyka w której przenikają się różne style i nurty muzyczne.

[edytuj] Powstanie

Termin Nu metal został wymyślony przez producenta Rossa Robinsona jako "New Metal" i przerobiony przez wokalistę Korn - Jonathana Davisa na "New Urban Metal" (N.U. Metal - nowy miejski metal - przymiotnik miejski w tym wypadku nawiązuje do ulicznej kultury hip hopowej). Spora ilość zespołów spod szyldu Nu mówi iż skrót jest skrótem "New Underground". Kluczowe zespoły Nu Metalowe to Deftones oraz europejski Clawfinger, a więc jego początki sięgają lat 1993-1994, a jeżeli wziąć pod uwagę pierwsze demówki oraz koncepcje być może nawet 1990. Jednakże oficjalnie za powstanie nu metalu "obarcza" się płytę Sepultury "Roots", na której we wszystkich utworach było można usłyszeć egzotycznie brzmiące dźwięki (głównie wydawane za pomocą brazylijskich instrumentów ludowych) połączone z death metalowymi riffami i perkusją.

[edytuj] Informacje ogólne

Nu metal jest obecnie zaliczany do metalu, ze względu na ciężkie brzmienie gitar. Można powiedzieć, że to całkiem odrębna dziedzina muzyki. Nie jest to samo łączenie metalu z rapem, co jest często używaną błędną definicją (bo to jest rapcore), czy samo łączenie metalu z elektroniką (metal/rock industrialny). Jego cechą rozpoznawczą jest potężne brzmienie nisko strojonych i przesterowanych gitar, często siedmiostrunowych. Przeważają tzw. kwinty rockowe, mało solówek (w większości całkowity brak). Perkusja i bas są bardziej skomplikowane - rytmy często przypominające te spotykane w hip-hopie, funku, rocku, wyróżniają się spośród standardowej podwójnej stopy - Limp Bizkit jest dobrym tego przykładem. Gitara basowa natomiast jest bardzo dobrze słyszalna, czasami lepiej od rytmicznej. Samych strun także używa się grubszych, dzięki czemu można nastroić gitary niżej bez pogarszania brzmienia. W wielu zespołach występuje spora dawka elektroniki np. nasz polski CO.IN.