O ważności zapisów
Z Wikipedii
Zasugerowano, aby ten artykuł zintegrować z artykułem Ustawa o ważności zapisów z 1588.
O ważności zapisów. Konstytucja sejmowa z 1588 roku. W jej myśl księgi inskrypcji prowadzono zgodnie z następującymi zasadami:
- jawności materialnej - dla ważności czynności prawnych dotyczących nieruchomości konieczny był wpis do ksiąg sądowych.
- jawności formalnej (zasadą dostępności) - każdy mógł się zapoznać ze stanem prawnym danej nieruchomości poprzez wgląd do ksiąg sądowych. Wglądu mógł dokonać każdy po uiszczeniu odpowiedniej opłaty.
- pierwszeństwa (prior tempore potior iure) - wierzytelność wpisana do księgi wcześniej miała pierwszeństwo przy zaspokajaniu przed wierzytelnością wpisaną później
- szczegółowości - wpis musiał szczegółowo określać wysokość wierzytelności i określać nieruchomość obciążoną
- dobrej wiary - zasada mówiąca o tym, że faktyczny stan obciążenia jest zgodny ze stanem zapisanym w księgach sądowych, zasada ta była przyjęta w trosce o dobro osób odwołujących się do ksiąg.
Jeśli wpisu dokonano do niewłaściwej księgi sądowej, to pierwszeństwo liczyło się od momentu przeniesienia wpisu do księgi właściwej. Kontroli stanu podanego w księgach ze stanem faktycznym podejmowały się kancelarie sądowe.
