Organizacja Harcerska Polski Ludowej

Z Wikipedii

Organizacja Harcerska Polski Ludowej, OHPL - organizacja pseudoharcerska, wyrosła z Organizacji Harcerskiej ZMP.

[edytuj] Historia OHPL

Kalendarium wydarzeń

• 5 marca 1953 - Śmierć Stalina i początek przemian w krajach bloku radzieckiego.

Jesienią 1954 rozpoczęła się krytyka OH ZMP. Zwrócono uwagę na panującą na zajęciach harcerskich nudę, naśladowanie pracy dorosłych, szkolne metody pracy, nadmiar elementów rozumowych. Za przyczynę tego uznano niewystarczającą znajomość psychiki dziecięcej przez przewodników drużyn oraz ich nieumiejętność dostosowania zajęć do zainteresowań i potrzeb dzieci w różnym wieku.

• Podczas przełomu 1954/1955

Początek krytyki OH i jej metod na łamach prasy. Podawano także propozycje uatrakcyjnienia zbiórek harcerskich oraz zastanawiano się nad przywróceniem sprawności.

• luty 1955 - ukazał się artykuł Wiktorii Dewitzowej, redaktora naczelnego „Świata Młodych”, w piśmie „Nowe Drogi” zawierający wnikliwą analizę przyczyn kryzysu pracy wychowawczej OH oraz postulat sięgnięcia do sprawdzonych, odpowiadających psychice dzieci metod pedagogicznych.
• 10 maja 1955 - na posiedzeniu Sekretariatu ZG ZMP przewodnicząca ZMP Helena Jaworska otworzyła drogę do stosowania w

pracy OH metod wychowawczych wypróbowanych w dawnym harcerstwie, podkreślając jednak, że "nie są dla nas do przyjęcia żadne skautowe tradycje". Stwierdziła też, iż "trzeba treść od metod oderwać".

• 6-11.07.1955 - narada w Sopocie grupy działaczy partyjnych, zetempowskich i oświatowych w celu omówienia koniecznych

zmian w pracy OH. Wypracowano obszerny artykuł „Jak poprawić pracę harcerstwa” opublikowany pod koniec sierpnia w prasie. W środowisku ZMP nazwano go potocznie „artykułem siedmiu proroków”.

jesień 1955 Początek opracowywania nowego Prawa i Przyrzeczenia. 29.01.1956 Uroczyste zbiórki drużyn, na których harcerze zapoznają się z tekstem nowego Prawa i składają Przyrzeczenie. styczeń 1956 Ogłoszono „Zasady działalności Organizacji Harcerskiej”, które kodyfikowały dotychczasowe podstawy organiza- cyjne harcerstwa. Ustanowiono okres próbny przed złożeniem przyrzeczenia, zapowiedziano wprowadzenie sprawności i wydrukowanie książeczek harcerskich, zniesiono obowiązek codziennego noszenia chusty, przemia- nowano przewodniczącego rady drużyny na drużynowego. 3.05.1956 Prezydium ZG ZMP przyjmuje propozycję struktury Organizacji Harcerskiej Polski Ludowej. 25.05-9.06.1956 Konferencja programowa tzw. „majowo-czerwcowa” działaczy harcerskich i pedagogicznych, na której wypraco- wano program, zręby systemu metodycznego i zarys autonomicznej OHPL. 14.06.1956 OHPL zostaje zatwierdzona przez Biuro Polityczne KC PZPR, które uznało „za celowe utworzenie autonomicznej organizacji harcerskiej, której centralne władze w postaci Komendy Głównej lub Rady Głównej powołane zostaną przez plenum ZG ZMP”. BP uznało też za słuszne podwyższenie wieku harcerskiego do lat szesnastu. 18-23.07.1956 III Plenum ZG ZMP, na którym podjęto uchwałę „O głównych kierunkach dalszego rozwoju Organizacji Harcer- skiej” realizującą większość postulatów konferencji majowo-czerwcowej. Plenum postanowiło od września wpro- wadzić sprawności, a w przyszłości też i stopnie. Plenum powołało też kierownictwa Komendy Głównej i Rady Głównej OHPL. wrzesień 1956 Ukazuje się „Regulamin Organizacji Harcerskiej Polski Ludowej”, który normował wewnętrzną strukturę drużyny harcerskiej i zastępów zuchowych oraz „Regulamin Munduru Harcerskiego” (mundury zielone dla chłopców i Page 3 Zarys powojennej historii harcerstwa polskiego Mikus’2000 3 data Wydarzenie szare dla dziewcząt, nadal czerwone chusty dla harcerzy, lecz niebieskie dla zuchów). Komendy harcerskie mogły wydawać rozkazy (nowość w OHPL). 13.10.1956 Konferencja programowa w Warszawie instruktorów zuchowych, na której przyjęto m.in. kilkanaście sprawności zuchowych, mających stanowić podstawę do pracy w najbliższym czasie. Przez Komendę Główną zostaje zatwier- dzona odznaka zuchowa obowiązująca do dnia dzisiejszego. 8-9.11.1956 Uchwalona przez członków komend wojewódzkich i Komendy Głównej rezolucja zakładała powstanie samodziel- nej organizacji i miała być podstawą programową odnowy harcerstwa. Zgodnie z jej zaleceniem, aby „rozszerzyć skład zespołu Komendy Głównej, zapraszając do wspólnej pracy ludzi o wysokich wartościach ideowych i moral- nych, posiadających autorytet w społeczeństwie i doświadczenie w pracy harcerskiej”, kierownictwo rozpoczęło rozmowy z ludźmi spoza OHPL m.in. Aleksandrem Kamińskim. 14.11.1956 Spotkanie kierownictwa Komendy Głównej z przedstawicielami dawnej starszyzny ZHP, na którym omawiano zasady odbudowy harcerstwa i warunki wejścia dawnych instruktorów do kierownictwa. 22.11.1956 Powstanie Komitetu Organizacyjnego Harcerstwa, w skład którego weszli także dawni działacze ZHP. 30.11.1956 Na skutek nieporozumień i rozbieżności intencji z komitetu odchodzi starszyzna z ZHP. 8.12.1956 Początek Ogólnopolskiej Narady Działaczy Harcerskich, zwanej potocznie Zjazdem Łódzkim, o godz. 11:00 w Łodzi. Zjazd otworzył w imieniu Komendy Głównej referat Zofii Zakrzewskiej ostro krytykujący pracę organi- zacji harcerskiej w ostatnich latach. Owacyjnie powitany Aleksander Kamiński docenił krytykę organizacji oraz stwierdził, że na mandat zaufania zasługuje cała była kadra ZHP. Zjazd uchwalił zaproszenie wszystkich byłych instruktorów mających się spotkać nazajutrz u Kamińskiego. 9.12.1956 Rano, po krótkich obradach, harcerze i instruktorzy zebrani w warszawskim Muzeum Historycznym pojechali autobusem MPA do Łodzi na zjazd. Grupa instruktorów pod przywództwem Kamińskiego chciała, żeby grupa warszawska także została włączona na równych prawach do dyskusji i głosowania nad powstaniem ZHP. Ze względu na różne opinie, co do reaktywowania ZHP czy też zamiany nazwy OHPL na ZHP, działacze OHPL nie chcieli dopuścić do obrad grupy warszawskiej. Koło godz. 21 impas przełamał minister Władysław Bieńkowski, który stwierdził, iż odrodzenie ZHP musi się odbyć na bazie OHPL oraz, że głos powinni mieć wszyscy przybyli. 10.12.1956 Powołano ZHP, wybrano Naczelną Radę Harcerską oraz Komisję Rewizyjną, uchwalono tekst Deklaracji Ideowej Związku Harcerstwa Polskiego: „...ZHP pracuje pod ideowym przewodnictwem Polskiej Zjednoczonej Partii Ro- botniczej, to znaczy wychowuje człowieka w duchu idei socjalizmu. (...) ZHP jako instytucja świecka nie organi- zuje życia religijnego. Wychowuje swoich członków w duchu wolności przekonań i szeroko pojętej tolerancji tak w stosunku do wierzących i niewierzących...”. Przyjęto także „Uchwałę w prawie organizacyjnych podstaw działa- nia”, która stwierdza, że: „Z uwagi na pełne usamodzielnienie i przekształcenie się Organizacji Harcerskiej Polski Ludowej we wspólny związek dzieci, młodzieży i instruktorów pracujących w oparciu o metody harcerskie, przy- wraca się tradycyjną nazwę: Związek Harcerstwa Polskiego”. Trzecia uchwała zjazdu w pełni przywracała trady- cyjne harcerskie symbole i formy zewnętrzne: hymn, krzyż harcerski i lilijkę, mundur, sztandary, proporce, salut i pozdrowienie harcerskie. marzec 1957 Narada partyjnych instruktorów w Komitecie Warszawskim Partii, w czasie której oceniono, że narastają w harcer- stwie nurty „konserwatywne” i przekazano decyzję o tworzeniu w instancjach harcerskich zespołów partyjnych. Oznaczało to wprowadzenie do harcerstwa poza statutowej władzy. maj 1957 Wielki Spis Harcerski, wg którego ZHP liczy 750tys. członków, 18,5tys. drużyn harcerskich i 3tys. zuchowych. czerwiec 1957 Powstaje Ogólnopolski Komitet Współpracy Organizacji Młodzieżowych. lata 1957-1958 W harcerstwie narasta nacisk na odsuwanie od pracy instruktorów o innych niż „postępowe” poglądach na harcer- stwo. Szczególnie ostro piętnuje się nieliczne wypadki łamania zasady świeckości organizacji, rozumianej coraz częściej jako nakaz ateizacji. Ponownie przeprowadzono Centralne Akcje Szkoleniowe, które były pomyślane jako formy kształtowania postaw ideowo-politycznych i poszerzania wiedzy pedagogicznej. Dawnych instruktorów i przodowników OH weryfikuje Centralna Komisja Weryfikacyjna. Lata te cechowały: nietolerancja dla osób o innych poglądach politycznych i wychowawczych, niż ważnych na danym etapie, ścisłe podporządkowanie pracy ZHP bieżącym potrzebom Partii oraz pełna etatyzacja pracy w centrali, chorągwiach i hufcach, co dało w rezulta- cie pełne uzależnienie władz harcerskich od najróżniejszych instytucji politycznych i administracyjnych. Aleksan- der Kamiński odchodzi z NRH, a wraz z nim reszta starszych instruktorów. Rozwija się harcerstwo starsze. Po- wstają drużyny specjalnościowe. Zostają stworzone próby na stopnie i sprawności starszoharcerskie. Powstaje Rozgłośnia Harcerska. kwiecień 1958 Uchwałą NRH zostaje powołany Ruch Przyjaciół Harcerstwa. Na czele Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa staje Marian Spychalski – minister Obrony Narodowej. Harcerstwo uzyskuje większą pomoc od państwa, a szczególnie od wojska. kwiecień 1959 II Walny Zjazd ZHP, na którym przyjęto Statut ZHP oraz wybrano nową 100 osobową NRH i 13 osobową Komi- sję Rewizyjną. Naczelnikiem ZHP zostaje Zofia Zakrzewska. przełom 1961/1962 Na skutek działań „Walterowców” pod przewodnictwem Jacka Kuronia wprowadzono nowy system pracy drużyn harcerskich, którego istotnym elementem były „miana”. Uzyskiwać je miały zastępy harcerskie na podstawie re- gulaminów, których podstawowym elementem była konieczność spełnienia zadań zespołowych. Słabo lub źle przygotowani drużynowi mechanicznie wprowadzali nowy system, a w konsekwencji harcerstwo stawało się nud- ne i mało atrakcyjne. W rezultacie w 1965r. „miana” zostały wycofane.

Główni działacze władz OHPL, którzy do lat siedemdziesiątych w różnym czasie kierowali ZHP: Zofia Zakrzewska, Wiktoria Dewitz, Jerzy Majka, Jerzy Żołnierkiewicz, Stanisław Bohdanowicz, Władysław Pancerz, Marek Wardęcki, Jan Kinast, Roman Muranyi.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z harcerstwem. Jeśli możesz, rozbuduj go.