Pęd płony
Z Wikipedii
Pęd płony – występujący u skrzypów pęd asymilacyjny, na którym nie są wytwarzane kłosy zarodnionośne. W naszej strefie klimatycznej wytwarzany jest on później niż pęd zarodnionośny. Pęd płonny jest pokoleniem bezpłciowym – sporofitem. Jego zadaniem jest przeprowadzanie fotosyntezy i wytworzenie substancji zapasowych, które zmagazynowane w kłączu i znajdujących się na nim bulwach pędowych umożliwią rozwój pędu zarodnionośnego i wytworzenie zarodników.
Pęd płonny skrzypów wyrasta z podziemnego kłącza i zbudowany jest z na przemian ułożonych członów długich - międzywęźli i krótkich - węzłów. Z węzłów na pędach nadziemnych wyrastają okółkowo ułożone liczne pędy boczne (również członowane) i małe, łuskowate liście. Liście skrzypów są bardzo małe i nie biorą udziału w fotosyntezie, często są są czarniawe. Wyrastają one w okółkach na pędzie, zrastając się dookoła węzłów tworzą pochwy podtrzymujące nasady międzywęźli. Pędy skrzypów są silnie wysycone krzemionką. Bardzo łatwo odrywają się w węzłach.
