Pismo dżurdżeńskie
Z Wikipedii
Pismo używane w państwie Jin ustanowionym przez Dżurdżenów (Mandżurów) na północy Chin. W 1120 r. opracował je Wanyan Xiyin biorąc za wzór pismo Kitanów. Do użycia weszło w 1145 r.
Według zachowanego słownika chińsko-dżurdżeńskiego składało się ono z 720 znaków, w większości piktofonogramów opartych na znakach pisma chińskiego, lecz na ogół przekształconych i dostosowanych do wymowy języka mandżurskiego (Mandżurami Dżurdżeni nazywają się od XVII wieku, a język dżurdżeński to po prostu staromandżurski). Znaki porządkowano wg systemu kluczy podobnych do kluczy pisma chińskiego.
Pismo Dżurdżenów wyszło z użycia po upadku dynastii Jin. Jego zabytki zachowały się jako inskrypcje w kamieniu, a także w dokumentach z chińsko-dżurdżeńskiej wymiany politycznej.
[edytuj] Zobacz też
Pismo Dżurdżenów na portalu Omniglot
Powstanie pisma chińskiego • Napisy na kościach wróżebnych • Napisy na brązach • Pismo wielkopieczęciowe • Pismo małopieczęciowe • Pismo kancelaryjne • Pismo trawiaste • Pismo bieżące • Pismo wzorcowe • Nushu
W innych krajach
Wietnam • Korea • Japonia • Liao (X-XIIw.) • Jin (XII-XII w.) • Xixia (XI-XIV w.)
Współczesne odmiany
Pismo tradycyjne • Pismo uproszczone