Praktyka robotnicza
Z Wikipedii
Praktyka robotnicza - obowiązkowy w czasach PRL element edukacji studentów wyższych uczelni, polegający na skierowaniu ich na miesiąc do pracy na stanowiskach robotników niewykwalifikowanych w firmach państwowych, niekiedy w branżach, nie mających nic wspólnego z kierunkiem studiów.
Według ideologicznych założeń praktyki te miały zbliżyć przyszłych inżynierów i magistrów do problemów, z którymi boryka się klasa robotnicza.
Praktyki robotnicze, począwszy od lat 70. XX w. dotyczyły zarówno studentów rozpoczynających studia, jak i studiujących na wyższych latach. W lecie, po egzaminie wstępnym na studia a przed rozpoczęciem roku akademickiego (1 października) organizowano tzw. praktyki "zerowe", czyli na "zerowym roku". Również latem po pierwszym lub po drugim roku studiów, kiedy starano się kierować studentów do pracy w zakładach lub na stanowiska zbliżonych do ich przyszłych kwalifikacji. Praktyki te nazywano "specjalistycznymi", choć czasem niewiele różniły się od "zerowych".
[edytuj] Kontrowersje
Ocena z perspektywy czasu wskazuje, że sens istnienia tego rodzaju praktyk był problematyczny podobnie jak ich wartość. Powodowały one bowiem wpajanie w młodych ludziach obrazu nieróbstwa, dezorganizacji i bumelanctwa, ze względu na złą ich organizację. W zakładach zazwyczaj nie oczekiwano od praktykantów specjalnego zaangażowania ani nie przykładano się do procesu ich kształcenia.
