Robert Bellarmin
Z Wikipedii
Roberto Francesco Romolo Cardinal Bellarmino (ur. 4 października 1542 w Montepulciano, zm. 17 września 1621 w Rzymie), kardynał, inkwizytor, święty kościoła Rzymskokatolickiego, jeden z 33 Doktorów Kościoła.
W 1560 wstąpił do (wówczas założonego) Towarzystwa Jezusowego. Studiował filozofię w Kolegium Rzymskim (1560-1563), następnie we Florencji (1564-1567) i w Mondovi (1564-1567), w Padwie i belgijskim Lowanium. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1570. W 1576 powierzono katedrę teologii w Kolegium Rzymskim, a w 1578 został rektorem tego kolegium.
Do najważniejszych dzieł Bellarmina należą:
- Kontrowersje (łac. Disputationes de controversiis christianae fidei) (1586-1593), summa nauki katolickiej, odpowiadająca na potrzeby kościoła rzymskokatolickiego po pierwszej fali reformacji.
- Mały katechizm (1597), przetłumaczony na ponad 50 języków i mający ponad 400 wydań.
- O głównym obowiązku papieża, rozprawka, w której wyliczył 7 nadużyć, których nie powinni dokonywać papieże.
Papież Klemens VIII zwolnił go wkrótce z obowiązków wykładowcy, mianował swoim teologiem, konsultorem Kongregacji Św. Oficjum, a w 1599 wyniósł go do godności kardynała. Według hagiografii, Bellarmino uczynił wówczas następujące postanowienia: nie gromadzić majątku, nie wspierać krewnych, ale ubogich, być zawsze zakonnikiem. Nie przyjął wówczas wysokiej pensji, ofiarowanej mu przez króla Hiszpanii, Filipa III. Przez jakiś czas był arcybiskupem w Kapui co można uznać za pewnego rodzaju zesłanie. Na konklawe po śmierci Klemensa VIII był jednym z rozważanych kandydatów na stolicę apostolską. Nowy papież, Paweł V przywrócił go na stanowiska w Rzymie.
Jako inkwizytor Bellarmino nadzorował proces i egzekucję na stosie Giordano Bruno, miał też udział w pierwszym potępieniu Galileusza.
Papież Pius XI w 1923 ogłosił Bellarmina błogosławionym, zaś w 1930 kanonizował go, w 1931 nadał mu tytuł Doktora Kościoła. Jako święty, Robert Bellarmin jest patronem kanonistów.
