Robert Wyatt
Z Wikipedii
Robert Wyatt (właść. Robert Ellidge, ur. 28 stycznia 1945 w Bristolu) – muzyk, tekściarz, jeden z reformatorów brytyjskiego progresywnego rocka, założyciel Daevid Allen Trio.
W 1966 roku założył The Soft Machine, słynny zespół londyńskiego podziemia, grający psychodelicznego rocka. Razem z Sydem Barrettem (Pink Floyd) nagrał w 1969 płytę The Madcap Laughs. W 1967 nawiązał współpracę z Jimim Hendrixem. W 1970 w Sound Techniques (Kalifornia) nagrał swój pierwszy solowy album, End of the Ear. W zrealizowanym w 1971 roku projekcie Matching Mole Wyatt jawił się jako muzyk swobodny muzycznie, nie dający się okiełznać prostym taktom, harmoniom i wokalistyce, poszukujący nowych form na pograniczu jazzu i rocka.
W 1973 Wyatt uległ wypadkowi wypadając z okna na 2. piętrze londyńskiego Exed House i doznając paraliżu dolnej części ciała. Długo przebywał w Stoke Mandeville Hospital. Już w 1974 brał udział w nagraniu singla słynnego przeboju The Monkees "I'm A Believer" (instrumenty klawiszowe), m.in. razem z perkusistą Pink Floyd Nickiem Masonen. W 1976 Wyatt uczestniczył w sesji nagraniowej albumu Voices and Instruments Jan Steele'a i Johna Cage'a, podczas której śpiewał i grał na fortepianie. Album ukazał się w lipcu 1976. Trzy lata później Wyatt uczestniczył w sesji nagraniowej Nicka Masona do albumu Fictitious Sports. Wraz z nim nagrywali m.in. Carla Bley, Michael Mantler, Gary Windo, Chris Spedding. W zasadzie album jest autorstwa Carli Bley, ale firmowany przez Nicka Masona z powodu jego pozycji w świecie muzycznym Londynu. Album ukazał się w lutym 1981.
Od 1995 roku uczestniczy w organizacji koncertów młodych, awangardowych muzyków, był również współtwórcą projektu Davida Gilmoura (Pink Floyd), podczas Koncertu w Royal Hall (Londyn) w 2002 roku. Jest przyjacielem Boba Geldofa i współautorem koncertów Live Aid.
