Rozwinięcia rytmiczne
Z Wikipedii
Rozwinięcie rytmiczne w muzyce jest rodzajem celowej nieregularności rytmicznej.
Ściśle zdefiniowany rytm oparty na regularnym metrum wprowadził do muzyki pewne skrępowanie. Wraz z rozwojem sztuki muzycznej, kompozytorzy szukali sposobów ożywienia rytmicznego, bez burzenia naczelnych zasad rytmem rządzących. Ostatecznie powstało kilka metod ożywienia rytmu:
- Nieregularny podział jednostek rytmicznych
- Ma to miejsce wówczas, kiedy nuta, zamiast zasady wynikającej z regularnego podziału rytmicznego, dzielona jest nie na dwie, ale na trzy równe części lub nuta z kropką na dwie. W pierwszym przypadku jest nieco za mało czasu na zagranie trzech nut w pełnym wymiarze ich trwania, w drugim nieco za dużo. Powoduje to chwilowe zachwianie rytmu przez przyśpieszenie lub zwolnienie.
Trzy nuty, zamiast dwóch o tej samej wartości, nazywa się triolą. Dwie nuty w miejscu, w którym powinny występować trzy o tej samej wartości, nazywa się duolą. Analogicznie można tworzyć kwartole, kwintole, sekstole, septymole itd.
- Pauza na mocnej części taktu
- wywołuje pewne zachwianie rytmu i akcentowania, gdyż w miejscu akcentowanym następuje cisza. Często jest to połączone z postawieniem akcentu dynamicznego na słabej części taktu.
- Połączenie (legato) grupy nut w takcie
- w tej sytuacji zasada frazowania jest nadrzędna ponad akcentowaniem naturalnym.
Zobacz też: synkopa.
