Seria Lymana
Z Wikipedii
Seria Lymana, seria linii widmowych emitowanych przez atomy wodoru. Linie te powstają w wyniku emisji fotonów przez elektron w atomie wodoru przechodzący z wyższego orbitalu na orbital 1 (seria K).
Długości fal pierwszej linii serii, zwanej linią Lymana α jest równa 121,57 nm (jest ona czasem nazywana promieniowaniem Lyman-α), a granicą serii jest 91,18 nm, wszystkie linie serii leżą w dalekim ultrafiolecie.
Inne serie widmowe w atomie wodoru to:
[edytuj] Historia
Pierwszą linię serii odkrył Theodore Lyman w 1906 roku, badając światło emitowane przez wodór, kolejne linie odkrył w kolejnych latach aż do 1914. Linie serii pasowały do wcześniej sformułowanej doświadczalnej wzoru Rydberga opisującej serię Balmera i Paschena.
Wzór Rydberga dla serii Lymana ma postać:
Gdzie n to kolejne liczby naturalne poczynając od 2 (n = 2,3,4,...). Linia Ly - α odpowiada n = 2, a granica serii odpowiada granicy wyrażenia dla n dążącego do nieskończoności.
