Serwus, jestem nerwus

Z Wikipedii

Serwus, jestem nerwus – humorystyczne słuchowisko radiowe (napisane przez Marię Czubaszek), nadawane po raz pierwszy w latach siedemdziesiątych w Programie Trzecim Polskiego Radia. Pierwsze emisje słuchowiska odbywały się w ramach programu Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy.

[edytuj] Słuchowisko

Tytuł słuchowiska powstał od dialogu, od którego prawie zawsze rozpoczynał się odcinek:

• Serwus, jestem nerwus.
• Serwus, jestem samochodem.

Niektóre odcinki zaczynały się nieco inaczej od słów w rodzaju Dzień dobry, jestem z kobry, jednak prawie wszystkie początkowe zaczynały się tak jak napisano powyżej.

W słuchowisku uczestniczą dwie postacie, które prowadzą dość absurdalny dialog. Odcinki są krótkie, kilkuminutowe. Teksty pisane są przez Marię Czubaszek i jest to typowy humor tworzony przez tę autorkę. Pierwszym i najbardziej znanym duetem programu byli Jerzy Dobrowolski i Bohdan Łazuka. Później bywały inne duety, np:

• Jerzy Dobrowolski - Irena Kwiatkowska
• Bohdan Łazuka - Wojciech Pokora
• Wojciech Pokora - Jacek Janczarski

Pod koniec lat 90, po długiej przerwie, nagrano kolejne odcinki, w których tym razem uczestniczyli Wojciech Pokora i Jerzy Bończak, jednk są one mniej znane i mniej lubiane przez słuchaczy. Humor w słuchowisku, a także sposób prowadzenia dialogu przypomina mocno Rossmówki Tadeusza Rossa.

[edytuj] Wybrane teksty

Przykład dialogu:

- Dzień dobry, pan z kobry, tak?
- Z kobry, dzień dobry...
- Stało się coś?
- Nie...
- To dlaczego pan płacze?
- Bo jest mi smutno, ale ja nie płaczę.
- To proszę pana, w takim razie co to panu spływa po twarzy takie mokre, to co to jest?
- Deszcz...
- Deszcz? Przecież nie pada akurat.
- A, to ja nie wiedziałem. Przepraszam.
- To jednak stało się coś.
- Nie. Skąd to panu przyszło do głowy?
- Proszę pana, bo skoro płacze pan jak bóbr...
- Po pierwsze to nie płaczę jak bóbr, tylko jak żubr.
- Jak żubr, to pan idzie w wodzie na dno.
- No nie! Przecież pływam jak koza.
- Aha, ale teraz płacze pan jak bóbr.
- Ja chyba lepiej wiem, jak ja płacze. A w ogóle to nie płaczę. To nie łzy, tylko deszcz.
- Proszę pana, ja już panu mówiłem, że nie pada.
- A to ja zapomniałem, przepraszam.

Inny dialog:

- Proszę pana, serwus, jestem serwus, jestem nerwus, serwus. Niech pan zgadnie,
  co dziś wykombinowałem, serwus.
- Serwus, jestem nerwus, jestem samochodem, założę się, że nie zgadnę.
- Wygrał pan niestety serwus, ale niech pan zgaduje. Dla utrudnienia powiem,
  że jestem nerwus, zaczyna się na "K".
- Śmieszne?
- Śmieszne. Baki można zrywać po prostu. Jak świeże wiśnie z resztą.
- No więc to jest komedia.
- Yyyyy, widział pan ostatnio śmieszną komedię?
- Widziałem, tylko że to nie była komedia.
- No więc ja też nie wykombinowałem komedii, niech pan dalej zgaduje. Dla ułatwienia
  powiem jeszcze, że to nie jest koń i ma pięć liter, każda inna z resztą. 
- Aaaaa, trzeba było od razu tak mówić.
- Co, już pan wie?
- Jasne!
- No więc co?
- Wiem już, że to coś ma pięć liter i każda literka jest inna.
- Ale zaraz. Przecież to ja panu powiedziałem!
- Dlatego to wiem. Gdyby mi pan nie powiedział, to skąd mógłbym o tym wiedzieć?
- A, to racja, rzeczywiście.
- To co pan wykombinował mniej-więcej, niech pan powie?
- Niech pan jeszcze zgaduje. Dla utrudnienia powiem jeszcze, że pisze się tak, jak "Campary". 
- "Campary" pisze się akurat przez "C", a nie przez "K".
- No więc mówię "Campary". No przeż, pamiętam ze szkoły. I dlatego mówię, że to,
  co wykombinowałem pisze się właśnie jak "Campary", tylko nie przez "C", a przez "K"
  no i pozostałe literki też oczywiście inne są. Ale poza tym to identyczne słowa są.
- No to już wiem!
- No?
- Wykombinował pan kawał!
- No dobry, dobry pan jest. O niestety!