Snozy
Z Wikipedii
Snoza - beleczki drewniane, do których pszczoły dobudowują plaster. Razem z beleczką plaster miał być łatwy do wyjęcia i przeglądu.
Od XVII wieku próbowano wielokrotnie skopiować idee zaobserwowaną w tym czasie w Greckich klasztorach, gdzie używano stożkowych glinianych naczyń ustawianych pionowo i nakrytych listewkami. W naczyniach takich pszczoły nie mocowały plastrów do ścian bocznych co ułatwiało manipulacje plastrami i eksperymentalne ich ustawianie. W Europie zachodniej eksperymentatorzy zaakceptowali idee górnej ruchomej beleczki ale usiłowali stosować ją w komorach z pionowymi ścianami. W efekcie uniemożliwiało to wykrycie prawidłowych odległości, tym bardziej że bez woskowego prowadnika pszczoły wybierały często miejsca między beleczkami do rozpoczęcia plastrów.
W 1845 ks. dr. Jan Dzierżon opublikował zasady i budowę ula gdzie:
- plastry wyciągane były z boku po odcięciu nożem od ścian bocznych,
- do beleczek przyczepiane były fragmenty plastrów które stanowiły zaczątek budowy,
- określił jako pierwszy zasadę koniecznej odległości między plastrami, definiowaną jako 1.5 cala między środkami sąsiednich snóz,
- nie później niż w 1848 użył rowków około 8 milimetrów do przesuwania snóz. Z jego obserwacji i doświadczeń wynikło bowiem że przestrzeń taka nie była wypełniana propolisem ani zabudowywana woskiem. Przestrzeń tą później nazwano w Ameryce "bee space" - przestrzeń pszczela.
Dla uzupełnienia należy dodać że był to pierwszy na świecie ul z ruchomą zabudową. Ks. dr. Jan Dzierżon pracował nad udoskonaleniem idei snóz co najmniej od 1838 roku. Ule jego pomysłu były używane w Europie przez wiele dziesięcioleci, choć główne zasady zostały szybko wykorzystane do budowy uli ramowych; von Berlepsch (maj 1852, publikacja), Langstroth (październik 1852, patent USA).
Obecnie snozy stosowane są czasem w ulikach weselnych lub jako baza dla najprostszego ruchomego plaster. Współcześnie w obydwu przypadkach komora ula ma ustawione ściany boczne (prostopadłe do snóz) ukośnie do środka.
