Stanisław Narutowicz
Z Wikipedii
Stanisław Narutowicz (ur. 1862 w Brevikiai na Żmudzi - zm. 1932 w Kownie) - prawnik, starszy brat pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej Gabriela Narutowicza.
Prowadził pracę oświatową i kulturalną wśród chłopów litewskich. Od września 1917 uczestnik Taryby (Rady Litewskiej), był sygnatariuszem aktu niepodległości Litwy (16 lutego 1918). Wystąpił z Taryby na znak protestu przeciw jej uległości wobec Niemców. W latach międzywojennych działał na rzecz pokojowego rozwiązania sporu polsko-litewskiego. Był z jednej strony rzecznikiem niezależności Litwy, a z drugiej uważał się za przedstawiciela narodowości polskiej lojalnego wobec państwa litewskiego. Do końca życia nie wyrzekł się kultury polskiej ani języka polskiego. Jednak prolitewska orientacja Stanisława Narutowicza została wykorzystana w Polsce przez endecję przeciwko rodzonemu bratu Stanisława Gabrielowi i wpłynęła na nastroje ludności polskiej, co w efekcie ułatwiło dokonanie zamachu na pierwszego polskiego prezydenta. Polityczne niepowodzenia jak niemożność osiągnięcia pojednania na lini Warszawa-Kowno, a także wroga polityka rządu litewskiego wobec polskiej mniejszości doprowadziły Stanisława Narutowicza do samobójczej śmierci. Żonaty z Joanną Billewicz (1868-1948) - kuzynką Józefa Piłsudskiego. Miał z nią syna Kazimierza (1904-1987). Syn Stanisława Kazimierz Narutowicz próbował bezskutecznie inicjować po śmierci ojca próby pojednania polsko-litewskiego. W czasie II wojny światowej został wywieziony na Syberię, a w 1947 powrócił do Polski. Żona Stanisława Joanna z Billewiczów po zakończeniu II wojny światowej osiadła w Warszawie.Została pochowana na Powązkach.
To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z historią i Litwą. Jeśli możesz, rozbuduj go.
