Stemma codicum
Z Wikipedii
Stemma codicum (gr.-łac. drzewo genealogiczne - dosł. girlanda - kodeksów), częściej skrótowo stemma - termin techniczny występujący w krytyce tekstu.
Stemma codicum jest to przypominający graf wykres, który obrazuje wzajemne zależności manuskryptów zgromadzonych i zbadanych w procesie kolacjonowania, oraz dołączony do tegoż grafu i objaśniający go szczegółowy opis. Główną informacją przekazywaną przez stemma jest, który kodeks jest kopią którego, i stąd pochodzi nazwa grafu (wyrazem bowiem stemma określa się też drzewo genealogiczne).
Przyjmowane na ogół oznaczenia (tzw. sigla): wielkie litery alfabetu łacińskiego - oznaczają poszczególne zachowane przekazy danego tekstu, małe litery alfabetu greckiego - oznaczają hipotetyczne przekazy nieodnalezione. Literą α (alfa) oznacza się na ogół archetyp tekstu.
Nie jest to jednak żelazna reguła, wielkie litery alfabetu łacińskiego mogą równie dobrze oznaczać poszczególne manuskrypty (zachowane i nie), a małe litery alfabetu greckiego tzw. familie rękopisów, czyli w istocie archetypy poszczególnych gałęzi wykresu. Główny archetyp oznacza się wtedy literą ω (omega).
O tym, jaki system oznaczeń zastosował wydawca, informuje opis.
Współczesne stemma codicum - w postaci wykresu - zastosowano po raz pierwszy w 1831 roku: użył go niemiecki filolog C. G. Zumpt w wydaniu Mów przeciwko Werresowi Cycerona.
[edytuj] Zobacz też
- Przykład stemma codicum - [1]
