Stuart O'Grady

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stuart O’Grady na czasówce Tour de France 2005

Stuart O’Grady (ur. 6 sierpnia 1973 w Adelaide) jest australijskim kolarzem torowym i szosowym. Jeszcze jako amator został zwycięzcą olimpijskim i mistrzem świata. Jako zawodowiec wygrał m.in. 3 etapy w Tour de France. Specjalizuje się w sprincie i jeździe na czas.

[edytuj] Specjalność

Stuart O'Grady jest znany ze swej wszechstronności, ale dzięki przeszłości na torze ma duże umiejętności sprinterskie. Zdolność utrzymywania tempa i w miarę dobre umiejęstności wspinaczkowe pozwalają mu na częste uczestniczenie w ucieczkach z peletonu. Dzięki temu jest jednym z najbardziej rzucających się w oczy kolarzy na Tour de France. Kiedy nie walczy na finalnym sprincie z McEwenem, Zabelem, Óscar Freire i spółką, zawsze znajduje się w grupie odważnych, próbujących szczęścia w czołowej grupce. Z wyżej wymienionych powodów O'Grady dobrze czuje się również w jeździe na czas.

[edytuj] Przebieg kariery sportowej

Pod wpływem ojca, który sam również był kolarzem, O'Grady zaczął aktywnie jeździć na rowerze w wieku 13 lat. Swoje pierwsze znaczące sukcesy zaczął odnosić jeszcze jako amator, na olimpiadzie w Barcelonie, gdzie z kolegami z drużyny - Brettem Aitkenem, Stephenem McGlede oraz Shaunem O’Brienem zdobył srebrny medal w wyścigu drużynowym na dochodzenie na 4000 m. W następnym roku udało się Aussies razem z O'Gradym zrewanżować i wygrali mistrzostwa świata ustanawiając jednocześnie rekord świata, należący wcześniej do zwycięzców z olimpiady - Niemców.

Od roku 1995 Stuart O'Grady jest zawodowcem i startuje na szosie. Wygrał m.in. 3 etapy w Tour de France. Nie pokazywał się zbytnio w wyścigach klasycznych, ale 1 sierpnia 2004 udało mu się wygrać HEW-Cyclassics w Hamburgu, jak również Paryż-Roubaix 2007. Całkiem inaczej w Tour de France: dzięki swoim wszechstronnym umiejętnościom często widać go w sprintach grupowych i w ucieczkach. Jest rozpoznawany przez kibiców, mimo że nie zdobywa wysokich pozycji w klasyfikacji generalnej. W walce o zieloną koszulkę czterokrotnie zajmował drugie miejsce (1998, 1999, 2001 und 2005).

Na olimpiadzie w Atenach zasygnalizował powrót do dawnych sukcesów i wygrał razem z Graeme Brownem w wyścigu parami na torze, (tzw. Madison). W gruncie rzeczy nigdy nie przestał ścigać się na torze - często występował na wyścigach sześciodniowych.