Szyfr blokowy
Z Wikipedii
Szyfr/Kod blokowy to kod korekcyjny, najczęściej symetryczny, który potrafi zaszyfrować blok danych o określonej długości. Kody blokowe najczęściej określa się symbolem (n,k) - gdzie n określa długość słowa kodowego, a kdługość części informacyjnej. Kody te służą do szybkiego wykrycia i korekcji błędów występujących podczas przesyłu danych cyfrowych. Informacje dzielone są w tych kodach na bloki, do których dołączana jest nadmiarowa część kodowa pozwalająca na detekcję błędów występujących w blokach oraz korekcję - w zależności od sposobu zaprojektowania kanału transmisji ponowne pobranie całego bloku lub dokonanie automatycznej korekcji.
Szyfr określa para funkcji pobierających 2 argumenty:
- funkcja szyfrująca pobierająca klucz i wiadomość, a zwracająca szyfrogram C = EK(M)
- funkcja deszyfrująca pobierająca klucz i szyfrogram, a zwracająca wiadomość M = DK(C)
Kody blokowe podzielić możemy w dwie najczęściej używane klasy: kody liniowe i wywodzące się z nich kody cykliczne.
Typowe rozmiary bloku oraz kluczy (te dwa rozmiary nie muszą być identyczne) to 64, 128, 192 lub 256 bitów, przy czym klucze mniejsze od 128 bitów nie zapewniają współcześnie bezpieczeństwa.
Ponieważ wiadomości jakie chcemy zakodować są zwykle znacznie większe od rozmiaru bloku, musimy używać jakiegoś trybu kodowania. Najbardziej naiwne podzielenie wiadomości na bloki odpowiednich rozmiarów i zakodowanie osobno każdego z nich (ECB) nie zapewnia nam bezpieczeństwa. Główne tryby to:
Niektóre szyfry blokowe to:
Zobacz też: szyfr strumieniowy
