Tanguci
Z Wikipedii
Tanguci - koczowniczy lud pochodzenia tybetańskiego, który przed X wiekiem przeniósł się na dzisiejsze tereny zachodniej prowincji Sichuan. Tanguci posługiwali się własnym językiem, który wymarł razem z nimi. Na ziemiach chińskich ulegli sinizacji.
W 982 r. Li Deming (李德明) założył w zakolu Huang He tanguckie państwo pozostające na orbicie chińskich wpływów kulturowych i znane pod chińską nazwą Xixia (Zachodnie [państwo] Xia).
Jego syn Li Yuanhao (李元昊) postawił na budowanie tanguckiej tożsamości Xixia, poprzez urządowy nakaz przestrzegania tanguckich obyczajów i stworzenie narodowego pisma. Nakazał m.in. noszenie narodowego stroju i krótko przyciętej fryzury, lub w ogóle golenie włosów na głowie, żeby odróżnić sie od Chińczyków, którzy nosili w tym czasie długie włosy. Nowy władca odrzucił także chińskie nazwisko i przyjął tanguckie imię. Zmienił nazwę stolicy, Xingqing (興慶), a w 1038 r. ogłosił się cesarzem.
Na początku XIII w. tanguckie państwo Xixa jako pierwsze zostało najechane przez Czyngis Chana, który ostatecznie zniszył je w 1227 roku. Ludność tangucka została wybita lub uległa wymieszaniu z ludnością chińską i mongolską. Ruiny stolicy państwa tangutów odkrył w 1907 r. Piotr Kozłow.
