Władysław Lutecki
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: dowikizować.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
ks.Władysław Lutecki (1882 - 1968), katecheta szkół średnich, profesor Seminarium Duchownego, malarz, kustosz Muzeum Diecezjalnego w Przemyślu. Urodził się 29 XI 1882 r. we wsi Krasne k. Rzeszowa jako syn dworskiego kucharza Józefa i Józefy z Nutów. Ukończył gimnazjum w Jaśle. Studiował filozofię i teologię w Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie 16 VI 1907 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Sieniawie Jarosławskiej /1907 - 08/, Samborze /1908 - 09/, Zgłobniu k. Rzeszowa /1909 - 11/, Krasiczynie /1911 - 12/ i w Bieździedzy. W 1918 r. otrzymał urlop na odbycie studiów w szkole malarskiej w Zakopanem pod kierunkiem Zbigniewa i Andrzeja Pronaszków. Jako uczeń nadzwyczajny studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Stanisława Dębickiego w 1919/20 r. W latach 1920 - 27 był katechetą i rektorem filialnego kościoła w Ustrzykach Dolnych, następnie w latach 1927 - 32 był katechetą w Lesku, a w latach 1930 - 32 dyrektorem Szkoły Zawodowej w Lesku. W 1933 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Jarosławiu. Kilkakrotnie /1912, 1930, 1932, 1934/ wyjeżdżał za granicę: do Włoch, Szwajcarii, Francji, Austrii, Niemiec i Danii, gdzie w muzeach studiował obcą sztukę. W r. 1930 pracował przy odnawianiu katedry płockiej. Wykonał sam lub wspólnie z prof. Marianem Strońskim polichromię dla ok. 15 kościołów, m.in. w Majdanie Królewskim, Nienaszowie i Majdanie Sieniawskim. Uprawiał też malarstwo sztalugowe, malując obrazy religijne, portrety, kwiaty. Jego malarstwo było raczej tradycyjne, naturalistyczne. Obrazy swoje wystawiał w Sanoku /1930/ i Rzeszowie /1934, 1948 i 1949/. Wygłaszał odczyty z zakresu teorii i historii sztuki, prowadził teatry amatorskie. W okresie kilkunastoletniego pobytu w Ustrzykach Dolnych i Lesku spisywał dzieła ze zbiorów Krasickich w Lesku i urządzał z nich wystawy. Opracował książeczkę "Historie niektóre Ziemi Sanockiej" /1938/. Znajdują się w niej reprodukcje jego akwarel i fotografii artystycznych. W okresie okupacji brał udział w pracy podziemnej. W latach 1946 - 47 pracował jako nauczyciel malarstwa w Szkole Malarskiej w Jarosławiu. Od 1949 r. był członkiem sekcji malarskiej Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie, następnie w Rzeszowie. W 1948 r. został powołany na kustosza Muzeum Diecezjalnego w Przemyślu. W związku z tym odbył kilkakrotnie krótkie praktyki z zakresu konserwacji obrazów i rzeźb u prof. J. Hoplińskiego /1947, 1948, 1957, 1958/. Przeprowadził wiele konserwacji zabytków sztuki tak w Muzeum Diecezjalnym jak i na terenie diecezji /m.in. odrestaurowywał figurę św. Antoniego Padewskiego ze zburzonego kościoła OO. Franciszkanów w Jaśle/. Przez wiele lat był członkiem Komisji Artystycznej przy Kurii Biskupiej w Przemyślu. Wykładał sztukę kościelną w Seminarium Duchownym w Przemyślu. W 1959 r. został mianowany przez papieża Jana XXIII szambelanem papieskim. Na początku kwietnia 1967 r. zrezygnował z funkcji dyrektora Muzeum Diecezjalnego ze względu na chorobę i podeszły wiek. Zmarł 31 VIII 1968 r. Pochowany został na Cmentarzu Głównym w Przemyślu.
