Wał Pomorski
Z Wikipedii
Wał Pomorski – inaczej nazywany Pozycją Pomorską (niem.: Die Pommernstellung) jest linią fortyfikacji niemieckich wybudowanych w latach 1930-1935 i rozbudowanej w latach 1944-1945 na wschodniej granicy Niemiec w rejonie Pojezierza Pomorskiego. Całkowita długość wału wyniosła 275 km.
Pozycja ta w założeniu twórców miała być tylko tzw. pozycją umocnioną, rozbudowaną pozycją polową osłaniającą rejony koncentracji wojsk i osłaniającą Pomorze Zachodnie w razie uderzenia wojsk polskich. Do 1937 zrealizowano budowę fortyfikacji od Gorzowa Wlkp. na południu aż do okolic Białego Boru i Polanowa (południowy brzeg jeziora Bobięcińskiego). Dalej Wał Pomorski miał być tylko tzw. odcinkiem mobilizacyjnym wzmacnianym fortyfikacją polową tylko na wypadek wojny i biegł w stronę Darłówka gdzie miał stykać się z Bałtykiem. Wał Pomorski zawierał w sobie wiele znaczących fragmentów; rejon Wałcza to najpotężniejszy węzeł schronów na obecnym terenie Polski. Na szczycie "Wisielczej Góry" powstała jedna z największych znanych w fortyfikacji niemieckiej – grupa warowna licząca około 800 m potern. Całość przez okres wojny nie była obsadzona i otwarta na działalność wywiadu, także polskiego.
W 1944 podjęto decyzję o przygotowaniu Wału do obrony. Pozycję uzupełniono o pozycje polowe, wybudowano kilkaset lekkich schronów ckm typu Ringstand 58c zwane Tobrukami. Nieukończone fortyfikacje Wału blokowały marsz wojsk radzieckich i Wojska Polskiego od stycznia do marca 1945.
