Wacław Berent
Z Wikipedii
Wacław Berent (ur. 28 września 1873 w Warszawie, zm. 19 lub 22 listopada 1940 w Warszawie), polski powieściopisarz i tłumacz okresu modernizmu.
Krytyk haseł pozytywistycznych i modernistycznej filozofii polskiej i europejskiej bohemy, postulującej służebność wobec sztuki. W powieści Ozimina przedstawił budzenie się dążeń niepodległościowych. Był przeciwnikiem romantyzmu. Jego główne dzieło to Żywe kamienie, w którym Berent ukazał niebezpieczeństwa grożące wartościom moralnym w epoce wielkich zmian. W 1933 został członkiem Polskiej Akademii Literatury.
Jako tłumacz pamiętany dzięki książce Tako rzecze Zaratustra Fryderyka Nietzschego.
[edytuj] Twórczość
- Fachowiec (1895)
- Próchno (1903)
- Ozimina (1911)
- Żywe kamienie (1918)
- Nurt (1934)
- Diogenes w kontuszu (1937)
- Zmierzch wodzów (1939)