Walka torunian o przyłączenie do Polski
Z Wikipedii
[edytuj] Rys historyczny
Na początku XIII wieku książęta: Władysław Odonic (Wielkopolska), Konrad Mazowiecki, Mściwój II Pomorski (książę gdański), Leszek Biały (książę krakowski) Henryk Brodaty (książę śląski), prowadzili akcję chrystianizacyjną na bogatych terenach Prus w latach 1222-1223. Akcję misyjną prowadził opat Zakonu Cystersów w Łeknie i zakon rycerski Braci Dobrzyńskich, powołany w tym celu przez księcia Konrada. Akcje nie przyniosły jednak spodziewanych efektów. Dlatego książę Konrad w roku 1226 sprowadził do Polski Zakon Najświętszej Marii Panny, zwanych potocznie Krzyżakami. Jako zaplecze do walki nadał im ziemię chełmińską.
Pierwszą wzmiankę historyczną o Toruniu zawiera dokument lokacyjny z 28 grudnia 1233 roku wystawiony przez Hermanna von Salza, mistrza krzyżackiego. Pierwotnym miejscem lokacji był odcinek na prawym brzegu Wisły, od wyspy zwanej Liszką na dwie mile w dół rzeki, i był to obszar dzisiejszego Starego Torunia. Jednak z powodu częstych powodzi nawiedzających te nisko położone tereny w roku 1236 przeniesiono miasto w górę rzeki w miejsce jego obecnego położenia. Nowe terytorium określa przywilej chełmiński z 1251 roku, który został wystawiony ze względu na zniszczenie starego przywileju w pożarze.
