Wilk polarny
Z Wikipedii
| Wilk polarny | |
 Wilk polarny |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ssaki |
| Podgromada | ssaki żyworodne |
| Szczep | łożyskowce |
| Rząd | drapieżne |
| Rodzina | psowate |
| Gatunek | wilk |
| Podgatunek | wilk polarny |
| Nazwa systematyczna | |
| Canis lupus arctos | |
Wilk polarny (Canis lupus arctos) - podgatunek wilka.
Spis treści |
[edytuj] Dane liczbowe
- Długość: 100-150 cm
- Waga: do 80 kg
- Długość życia: ok. 7 lat
- Długość ciąży: 61-63 dni
- Liczba młodych: 4-5
[edytuj] Występowanie
Wyspy Arktyki. Wilk polarny jest jedynym podgatunkiem wilka, który przetrwał na całym obszarze pierwotnego występowania. Obecnie niezagrożony.
[edytuj] Tryb życia
Żyje w zhierarchizowanych watahach do 30 zwierząt. Stadem przewodzi najwyższy rangą samiec, a jego partnerka ma prawie taką samą pozycję. Reszta wilków podporządkowuje się przywódcom i wytwarza własną hierarchię. W trakcie polowania i karmienia młodych współpracują wszystkie dorosłe zwierzęta. Poluje na renifery, zające i inną zwierzynę. Kiedy wilki atakują woły piżmowe, a te ustawione są w okręgu, chroniąc cielęta potężnymi rogami, drapieżniki rozpoczynają wojnę nerwów i koncentrują się na rozerwaniu kręgu. Biegając naokoło, wilki zmuszają woły do zmiany pozycji tak, aby te mogły mieć na oku agresorów. Często jednak taka taktyka nie pomaga drapieżnikom, ale jeśli dopisze im szczęście, woły nie wytrzymują nerwowo i rozbiegają się. Wtedy wilki rozpoczynają pościg i próbują odizolować młode lub słabe zwierzęta. Kiedy drapieżnik wgryzie się w ofiarę, inne śpieszą mu na pomoc i wspólnie powalają woła.
[edytuj] Rozmnażanie
Po okresie godowym w marcu ciężarna wilczyca opuszcza stado, aby znaleźć odpowiednią kryjówkę. Czasem wykopuje ją sobie sama, przeważnie wydaje potomstwo w jakimś starym legowisku, w jaskini lub szczelinie skalnej. Młode rodzą się ślepe, głuche i bezbronne. Są całkowicie uzależnione od matki. Gdy liczą sobie miesiąc życia, po raz pierwszy próbują mięsa. Od tego momentu stado dzieli się z nim pożywieniem. Dorosłe wilki zwracają pokarm, karmiąc w ten sposób wilczki. Jeśli jest wystarczająco dużo zdobyczy, młode wilki są w stanie podążać za stadem aż do początku lata.
[edytuj] Różnice w stosunku do innych podgatunków
Wilk polarny różni się od innych wilków głównie białą, bardzo gęstą sierścią.
[edytuj] Ciekawostki
- Na obszarach arktycznych jest tak mało pożywienia, że nic się nie marnuje. Wilk zjada zająca polarnego wraz ze skórą, sierścią i kośćmi.
- Tylko 1 polowanie na 10 kończy się sukcesem.
