Wzmacniacz różnicowy
Z Wikipedii
Wzmacniacz różnicowy - jeden z najbardziej powszechnie używanych współczesnych analogowych układów elektronicznych.Wzmacniacz różnicowy jest układem symetrycznym.W najprostszej wersji składa się z dwóch tranzystorów sprzężonych ze sobą za pośrednictwem rezystora Re.Ponadto ten rezystor stabilizuje punkty pracy obu tranzystorów i wymusza on wartość prądu Ie płynącego we wspólnym obwodzie.Przy dużej wartości rezystancji Re-prąd Ie nie zmienia się. Wzmacniacz różnicowy może być sterowany z dwóch źródeł,które dołącza się do baz obu tranzystorów tzw. sterowanie symetyczne,albo z jednego źródła-asymetryczne.Wyjście układu może być symetryczne-z kolektorów obu tranzystorów albo asymetryczne=między kolektorem jednego z tranzystorów a masą.Układ umożliwia więc asymetryczne bądź symetryczne wejście i wyjście w różnych kombinacjach. Głównymi zastosowaniami są wzmacnianie, mnożenie, ograniczanie, przełączanie oraz jako elementy niektórych układów cyfrowych.
Idealny wzmacniacz różnicowy jest układem o dwu wejściach, który wzmacnia tylko różnicę napięć wejściowych niezależnie od wartości bezwzględnej tych napięć.
We wzmacniaczu różnicowym wyjście może być symetryczne, niesymetryczne lub asymetryczne.
Najprostszy układ wzmacniacza składa się z dwu tranzystorów bipolarnych typu npn, zasilania i trzech oporników. Układ może być sterowany z jednego źródła lub dwóch. Obciążenie może być dołączone do dowolnego wyjścia, może znajdować się między dwoma wyjściami. Przy każdej z możliwych kombinacji uzyskuje się różne parametry. Przy sterowaniu z jednego źródła mamy do czynienia ze sterowaniem asymetrycznym, wyjście sygnału może być symetryczne, lub asymetryczne - między kolektorem tranzystora pierwszego lub drugiego i wspólnym punktem wyjścia i wejścia tj. masą.
