Zsynchronizowany karabin maszynowy

Z Wikipedii

Zsynchronizowany karabin maszynowy to lotniczy karabin maszynowy, którego cykl strzałów jest dostosowany do obrotów śmigła (jest zsynchronizowany ze śmigłem), za pomocą urządzenia mechanicznego - synchronizatora.

Celem skonstruowania zsynchronizowanych karabinów maszynowych było uzyskanie możliwości strzelania przez płaszczyznę śmigła z zamontowanej w kadłubie jednosilnikowych samolotów, zwłaszcza myśliwców broni strzeleckiej. Przy braku rozwiązań tego typu, w razie mocowania karabinów maszynowych za śmigłem ciągnącym, łopaty śmigła uległyby zniszczeniu przez pociski własnego samolotu. Z kolei, konstrukcja myśliwców okresu I wojny światowej nie pozwalała jeszcze na umieszczenie karabinów maszynowych w skrzydłach, poza kręgiem śmigła, co stało się popularne w późniejszym okresie. W zamian starano się umieszczać karabiny na górnej powierzchni płata dwupłatowców, co jednak było powodem dużych trudności z przeładowywaniem, oraz celowaniem z tak zainstalowanej broni.

Pierwsze zsynchronizaowane karabiny maszynowe pojawiły się wraz z opracowaniem przez szwajcarskiego inżyniera Franza Schneidera synchronizatora w 1913 roku, ale ich bojowe użycie rozpoczęło sie dopiero podczas I wojny światowej, najpierw we francuskim myśliwcu Morane-Saulnier L, a później w znacznie udoskonalonej wersji w niemieckich Fokker E.I i innych typach. Pod koniec wojny właściwie każdy myśliwiec posiadający uzbrojenie strzelające przez śmigło był uzbrojony w karabiny zsynchronizowane.

Zsynchronizowane karabiny maszynowe rozpowszechniły się w konstrukcjach samolotów na całym świecie. Były one szeroko stosowane do końca epoki bojowych samolotów śmigłowych i zanikły wraz z pojawieniem się myśliwców o napędzie odrzutowym, poza nielicznymi typami samolotów szkolnych.

Zobacz więcej w osobnym artykule: Synchronizator karabinu maszynowego.