Şathiye

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Dini ve tasavvufi halk şiirinde mizahi manzumelere genel olarak şathiye adı verilir.

Şathiyeler, mutasavvuf şairlerce söylenmiş ya da yazılmış, tasavvufi inançları dile getiren, anlaşılması yorumlanmasına bağlı şiirlerdir. Tasavvufi konuları işleyenleri şathiyat-ı sûfiyâne adını alırlar. Şathiyelerde Allah’ın celâl sıfatının değil, cemâl sıfatının ön plana çıkarıldığı görülür. Bu tür şiirlere genellikle Bektaşi-Alevi şairlerinde rastlanır. Allah ile alay eder gibi yazılmış şathiyeler küfür sayılmıştır.Ama şathiyeler asla küfür değildir.Şathiyeler biçimce komik ve alaylı olabilir ama şathiyede arana şiirin arkasındaki düşüncedir.Anlanıp yorumlandığında çok derin anlamlara sahip oldugu görülür.Şathiye çok derin tasavvufi konular işleyen felsefi şiirlerdir

[değiştir] Örnek

Yeri göğü ins ü cinni yarattın

Sen ey mimar başı eyvancı mısın

Ayı burcu günü çarhı var ettin

Ey mekan sahibi rahşancı mısın

(Azmî - Yeri Göğü İns Ü Cini Yarattın şiirinden)