Motî:caire
Èn årtike di Wikipedia.
caire [f.n.]
1. cogne. Pår ki l' båshele ni poirtéve ki l' hôt d' on tayeur et k' on lyi poleut vey li clapante caire d' ene plantiveuse divanteure ki tingléve l' unike boton di s' mousseure (R. Dambly). F. forme.
2. air, aleure. La des plantes k' ont boune kere (F. Forir). F. mine, air.. >> onk avou a ene drole di caire: drole d' apoticåre. F. mec bizarre. >> onk avou a ene laide caire: laid måmå. F. sinistre individu.
Etimolodjeye : riwalonijhî calcaedje do flamind keer (aleure).
