Motî:schô 1
Èn årtike di Wikipedia.
schô 1 u eschô [o.n.]
1. boket do coir ki va del cingue ås djnos d' ene djin ashide. O, mi tere beneye ! dji m' sin dvins vos bresses come sol tchôd schô di m' mere (M. Hicter). Tot est bea, tot est noû Ene feye k' on-z est astalé a hoptata sol schô, Sol pî da Bon Papa (G. Pirote). Li cofe di l' oto esteut trop ptit; ça fwait k' memere et mi, ashious padrî, nos dvént prinde li bodet so nosse schô (R. Joelants). El gris marou soumeye, didins l' foncea do schô (W. Bal). Vinoz, mi ptit colon, vos ashir so mi schô (G. Wiyame). Cwand dj' end årè m' sô, Dj' end irè cweri ene båjhe, Mi stinde so vosse schô, Po sokyî a mi åjhe (J. Guillaume). Calipso, calipso, pocwè n' vinoz pus so m' schô Dj' aveu si bon do sinti vosse nozé ptit coir sor mi (A. Maquet). On dit eto: djeron. F. giron, jambes, genoux. >> vini å monde dins l' schô di s' mame: skepyî li cou dins l' boure (esse d' ene ritche famile). F. milieu favorisé.
2. plaece fwaite pa on vantrin stindou so les djambes d' ene djin ashide. Dj' a ståré dissu m' schô tote ene boesse di botons (O. Coutisse-Uyttebroucke). rl a: schôtea.
3. li vantrin lu-minme. Ene pitite céndrinete et on ptit schô d' coleur (tchanson). On dit eto : schorsoe; loukîz a : schôtlêye, schonêye, schorseye. F. tablier.
Disfondowes: chôn, èscôn, hô, hyô, chon, chou, choûr, chôr, (è)scoû, (è)scou, (i)scou, vî scrijha: escuerc (1200).
Etimolodjeye: erî-rfwait latén excurtiare; loukîz e FEW, notûle 3, 285a.
Parintêye:
- Avou wårdance do R eyet prononçaedje S pol T do bodje latén. (li voyale est coûte).
- avou wårdance do T tot seu. (li voyale est longue).
- bodje walon tot nou, et ristitchaedje d' on N po fé l' parintêye: (li voyale est coûte).
Omofone:
- schô (aveur schô ses dints)
