Ίμβρος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Ίμβρος (παλαιότερη τουρκική ονομασία: İmroz, σήμερα στα τουρκικά: Gökçeada), είναι το μεγαλύτερο νησί της Τουρκίας και ανήκει στην επαρχία του Τσανάκαλε. Βρίσκεται στο βόρειο Αιγαίο, στην είσοδο του Ελλησπόντου. Έχει έκταση 279 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 8.875 κατοίκων, εκ των οποίων 300 περίπου Έλληνες. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η αλιεία και ο τουρισμός. Το νησί φημίζεται επίσης για τα αμπέλια του και το εκλεκτό κρασί του.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Ιστορία
[Επεξεργασία] Αρχαιότητα
Στην αρχαιότητα η Ίμβρος ανήκε, μαζί με τη γειτονική Λήμνο, στην Αθηναϊκή Συμπολιτεία. Μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Μιλτιάδης κατέκτησε το νησί. Οι Αθηναίοι ίδρυσαν εκεί αποικία περί το 450 π.Χ., την οποία διατήρησαν τους επόμενους έξι αιώνες.
[Επεξεργασία] Σύγχρονη εποχή
Περί τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 92% του πληθυσμού του νησιού ήταν Έλληνες. Λόγω της στρατηγικής θέσης της, δίπλα στα Δαρδανέλλια, η Ίμβρος παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μαζί με την Τένεδο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.
Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών παραχωρούσε τα δυο νησιά στην Ελλάδα. Μετά όμως την ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Συνθήκη της Λωζάννης έδωσε τα δύο νησιά στην Τουρκία, διάδοχο πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ίδια συνθήκη όμως εξαίρεσε τους Έλληνες κατοίκους των δύο νησιών από την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, και προέβλεψε γι' αυτούς εκτενή αυτονομία, πράγμα όπως που στη συνέχεια καταπατήθηκε σε μεγάλη έκταση.
Το 1926, ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακάλεσε όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και των κατοίκων της Ίμβρου, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης. Ο Νόμος 1151 του 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνομίας, ελεγχόμενης από την ελληνική μειονότητα στο νησί δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Η Ίμβρος ονομάστηκε Gökçeada και έλαβε χώρα εκτεταμένος εποικισμός από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με σκοπό την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης. Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν με την επίκληση λόγων ασφαλείας σε εξευτελιστικές τιμές.
Η κλιμάκωση της έντασης στην Κύπρο τη δεκαετία του 1960 επέφερε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων στο νησί. Η εγκατάσταση μιας "ανοικτής φυλακής" για βαρυποινίτες από το εσωτερικό της χώρας αύξησε τον τρόμο του ελληνικού πληθυσμού και επέτεινε το φαινόμενο της μετανάστευσης. Σήμερα οι Έλληνες στην Ίμβρο δεν είναι πάνω από 300, στην πλειοψηφία τους γέροντες.
[Επεξεργασία] Γεωγραφία
Η "χώρα" του νησιού είναι η Παναγία η Μπαλωμένη (σήμερα Çınarlı). Βρίσκεται στο κέντρο της Ίμβρου και δίπλα στον οικισμό κατασκευάζεται μικρό αεροδρόμιο. Οι περισσότεροι οικισμοί του νησιού απέκτησαν τουρκική ονομασία το 1926.
- Σχοινούδι (σήμερα Dereköy). Βρίσκεται στο κέντρο της δυτικής πλευράς του νησιού. Ο οικισμός είναι σήμερα σχεδόν άδειος, λόγω της μετανάστευσης των Ελλήνων κατοίκων του στο εξωτερικό. Γεμίζει όμως για το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου.
- Κάστρο (σήμερα Kaleköy). Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού και πήρε το όνομά του από παρακείμενο κάστρο. Έχει επίσης μικρό λιμάνι, που κατασκευάστηκε από τους Γάλλους που το κατείχαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Άγιοι Θεόδωροι (σήμερα Zeytinli köyü). Το χωριό του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
- Αγριδιά (σήμερα Tepeköy). Στα βόρεια του νησιού, με το μεγαλύτερο ελληνικό πληθυσμό.
- Γλυκύ (σήμερα Bademli köyü). Ανάμεσα από τη χώρα και το Κάστρο.
- Ευλάμπιο (σήμερα Yenimahalle). Κοντά στη χώρα, προς το λιμάνι του Αγίου Κήρυκα (Kuzulimanı).
- Yeni Bademli köyü
- Eşelek / Karaca köyü
- Şahinkaya köyü
- Şirinköy
- Uğurlu köyü
[Επεξεργασία] Αξιοθέατα
- Κέφαλος (Aydıncık/Kefaloz): Παραλία ιδανική για σέρφινγκ
- Στενός (Kapıkaya ): Παραλία
- Άγιος Κήρυκας (Kuzulimanı): Πλοίο για Τσανάκαλε
- Marmaros: Παραλία με μικρό καταρράκτη
- Σπηλιά (Pınarbaşı): Η μεγαλύτερη πηγή νερού πάνω στο νησί
