Αιμίλιος Βεάκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αιμίλος Βεάκης (1884-1951)

Ο Αιμίλιος Βεάκης (Πειραιάς, 13/12/1884 – Αθήνα, 29/6/1951) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ηθοποιούς.

Πίνακας περιεχομένων

1 Βιογραφικά Στοιχεία
- 1.1 Κινηματογραφικές ερμηνείες
- 1.2 Συγγραφικό έργο
2 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία] Βιογραφικά Στοιχεία

Εγγονός του λόγιου και θεατρικού συγγραφέα Ιωάννη Βεάκη αλλά ορφανός και από τους δυο γονείς, πέρασε τα παιδικά του χρόνια μαζί με άτεκνους συγγενείς. Παρά τις ενστάσεις των κηδεμόνων του γράφτηκε σε ηλικία 16 ετών (1900) στη «Βασιλική Δραματική Σχολή». Μετά την απότομη διακοπή της δραματικής σχολής του Βασιλικού Θεάτρου εισήχθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών όπου και σπούδασε ζωγραφική. Το 1901 όμως, διέκοψε τις σπουδές του και άρχισε την καριέρα του ως ηθοποιός στο Βόλο με το θίασο της Ε. Νίκα. Από τότε θα περιοδεύσει στις επαρχίες όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο μέχρι την επιστράτευσή του στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) κατά την οποία και θα προαχθεί σε λοχία λόγω «ανδραγαθίας».

Επιστρέφοντας από το μέτωπο ο Βεάκης συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής (Λεπενιώτη, Καλογερίκου, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Οικονόμου) και διακρίθηκε σε όλα τα θεατρικά είδη. Αναδείχθηκε εξαίρετος "χαρακτηριστής" όπου και διέπρεψε στις κλασσικές τραγωδίες και δράματα. Σταθμός στην καριέρα του θεωρήθηκε η ερμηνεία του Οιδίποδα στην ομώνυμη τραγωδία (Οιδίπους Τύραννος) σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη με την «Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου». Από το 1932 μεσουράνησε στο επανασυσταθέν Βασιλικό Θέατρο ως Εθνικό Θέατρο. Διετέλεσε και ο ίδιος θιασάρχης του, καθώς επίσης και καθηγητής υποκριτικής στην επαγγελματική σχολή του Εθνικού θεάτρου.

Προτομή Αιμίλιου Βεάκη δεξιά της πρόσοψης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Κατά τη διάρκεια της κατοχής συνεργάστηκε με την κυρία Κατερίνα και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του ΕΑΜ. Μετά τα Δεκεμβριανά, ακολούθησε το ΕΑΜ μαζί με άλλους ηθοποιούς στην υποχώρηση προς τα βουνά όπου και συνέχισαν να δίνουν θεατρικές παραστάσεις. Για αυτήν την πολιτική του τοποθέτηση ο Βεάκης μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αντιμετώπισε διώξεις που κλόνισαν την υγεία του και έκαμψαν την ιδιοσυγκρασία του. Συνταξιοδοτήθηκε το 1947 και έκανε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις μέχρι τις αποχαιρετιστήριες παραστάσεις του στο Εθνικο θέατρο τον Απρίλιο και το Μάιο του 1951. Πέθανε ξεχασμένος και πένης και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.

Στις αρχές της 10ετίας του 1980 το σύγχρονο θερινό θέατρο -τύπου αρχαίου θεάτρου- "Σκυλίτσειο" στη Καστέλα, στον Πειραιά, που είχε αναγείρει ο δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης το 1969, μετονομάσθηκε σε "Βεάκειο". Επίσης προτομή του Αιμίλιου Βεάκη αναγέρθηκε στη δεξιά πλευρά της πρόσοψης του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά.

[Επεξεργασία] Κινηματογραφικές ερμηνείες

Το λιμάνι των δακρύων, 1929
Αστέρω, 1929
Φωνή της καρδιάς, 1942
Αρραβωνιάσματα, 1949

[Επεξεργασία] Συγγραφικό έργο

Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα, αφηγήματα καθώς και μυθιστορήματα όπως

«Πολεμικαί εντυπώσεις», (αφήγημα) 1914
«Τραγούδια της αγάπης και της ταβέρνας», (ποιήματα - συλλογή) 1926
«Δερβενοχώρια», (ποιήματα) 1945
Ταπεινοί και καταφρονεμένοι» (θεατρικό έργο από το μυθιστόρημα τού Ντοστογιέφσκι) Εθνικό Θέατρο,1934
«Ρηνούλα», (θεατρικό έργο - δράμα)
«Συμπληγάδες», (θεατρικό έργο)
«Οι θεατρίνοι», (Μυθιστόρημα) και
«Επτά εκατομμύρια εισόδημα» (θεατρικό έργο - Κωμωδία).