Συζήτηση:Η Ομάδα των Πέντε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Richard Taruskin δεν είναι ρώσος μουσικολόγος.

Αν δεν απατώμαι είναι Αμερικανός αλλά με ειδίκευσή στη ρωσική μουσική. --Dada^* 21:48, 8 Σεπτεμβρίου 2006 (UTC)

Ακριβώς, είναι αμερικανός με ειδίκευση -και λόγω καταγωγής, κατάγεται από εβραίους της Ρωσίας- στη ρωσική μουσική. Είναι ο πιο γνωστός ίσως μουσικολόγος σήμερα, γνωστός και πέραν του στενού ακαδημαϊκού κύκλου λόγω των ιδιαίτερα μαχητικών του απόψεων, όπως για παράδειγμα στο θέμα της ερμηνείας των έργων παλαιάς μουσικής. Σταθμό στη βιβλιογραφία αποτελούν οι μελέτες του για τη μουσική του Στραβίνσκι και του Μουσόργσκυ, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ηθική σκοπιά από την οποία αντιμετωπίζει την περίπτωση του Σοστακόβιτς. Βέβαια με το τελευταίο του εξάτομο έργο αποτόλμησε μια συνολική και μάλιστα ρηηικέλευθη αποτίμηση της δυτικής μουσικής συνολικά. Κάτι που δεν είχε επιχειρηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες και είναι αμφίβολο αν θα το επιχειρήσει κάποιος άλλος σύντομα.

Έχεις δίκιο. Έχοντας διαβάσει πριν από 3-4 χρόνια το Defining Russia musically, μου είχε δώσει την εντύπωση ότι ήταν Ρώσος (ότι είχε ζήσει από κοντά το σοβιετικό κλίμα και έγινε καθηγητής στο Μπέρκλεϊ μετασοβιετικά). Αυτά βέβαια ήταν δικιά μου φαντασία απ'ό,τι φαίνεται, που μου έμεινε ως "γεγονός"! Σβήνω το "Ρώσοι" και είναι ΟΚ πιστεύω.Skalk 22:17, 8 Σεπτεμβρίου 2006 (UTC)

Το ρώσοι μουσικολόγοι ίσως πρέπει να μείνει (αφού φυσικά αποσυνδεθεί από τον Ταρούσκιν) γιατί δένει καλά με τη γνώμη του Στραβίνσκυ, γνωστού λάτρη του Τσαϊκόφκσυ. Αυτό που συμβαίνει με λίγα λόγια είναι ότι η δυτική πρόσληψη της ρωσικής μουσικής -ιδιαίτερα όπως αυτή διαμορφώθηκε στη Γαλλία στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ο αιώνα, ανταποκρινόμενη στις εγχώριες συνθήκες και απαιτήσεις- δημιούργησε μια ιεράρχηση μεταξύ των υποτιθέμενων γνήσιων ρώσων και των ευρωλιγούρηδων -για να αναφερθώ σε οικείες κατηγορίες- ρώσων συνθετών. Η αντίληψη αυτή εξακολουθεί να είναι ισχυρή, όχι τόσο στο κοινό της κλασικής μουσικής, όσο στους κριτικούς και γενικότερα στους ακαδημαϊκούς κύκλους της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ. Όμως στην ίδια τη Ρωσία η οπτική γωνία ήταν και είναι εντελώς διαφορετική. Όταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της διαμάχης φύγαν από τη ζωή οι δύο παραδόσεις έπαψαν ουσιαστικά να είναι αντίπαλες γιατί έγινε αντιληπτό ότι σε πολλά είχαν κοινές αφετηρίες. Αν μάλιστα μελετήσει κανείς την εξέλιξη του Ρίμσκυ Κόρσακωφ θα δει ότι και ο ίδιος τελικά συγχώνευσε με τον τρόπο του τις δύο παραδόσεις. Η αξία του Ταρούσκιν είναι ότι, έχοντας άμεση πρόσβαση στο ιστορικό υλικό και αξιοποιώντας τα εργαλεία της επιστήμης του, αυτό που σε μια συνοπτική ιστορία της μουσικής παρουσιάζεται ως δίπολο εκείνος το παρουσιάζει ως ένα συνεχές, αναδεικνύοντας όλες τις αντιφάσεις και τις πολλαπλές δυνατότητες που κάθε αισθητικό εγχείρημα εμπεριέχει.

Συμφωνώ και αυτό ακριβώς θέλω να πω με το παράθεμα του Στραβίνσκυ, μόνο που φοβόμουν μήπως είναι εκτεταμένο ως σχόλιο σε ένα λήμμα που αφορά μόνο τους Πέντε. Το ότι η "αντιπαλότητα" αυτή δεν είχε νόημα το είχαν καταλάβει και οι ίδιοι οι συνθέτες, ο Τσαϊκόφσκι είχε πει σχετικά: "Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γελούν μαζί μας". Είναι πάντως ένα γενικότερο πρόβλημα αισθητικής των εθνικών μουσικών σχολών, στο πλαίσιο του ρομαντικού εθνικισμού (βλ. και στην Ελλάδα Καλομοίρης-Λαμπελέτ, όποιος δεν ανήκει στην εθνική σχολή κατηγορεί τον άλλο ότι γράφει απλώς "ψυχαγωγική" δυτική μουσική), ίσως πρέπει να ενσωματωθεί η προβληματική αυτή σε ένα λήμμα για τις εθνικές μουσικές σχολές. Αν έχεις πάντως να προσθέσεις κάτι σχετικό στο λήμμα των Πέντε, προχώρα, εγώ δεν το πειράζω άλλο. Skalk 07:56, 9 Σεπτεμβρίου 2006 (UTC)